Şimdi öyle uzak ki geldiğim yollar..Yanlış bir öyküdeyim beni yeniden yaz!
Bir çocuktum sevmiştim..avuçlarımda aynalar...Gayret et güzelim elini uzat..biter elbet sabret!
..Yine kaptırdım kendimi gecenin koyu siyahına.Ayda yüzünü döndü esirgemedi bu sefer.Uykular çoğaldıkça gecem daha bir aydınlanıyor sanki.Siyahına bir siyah daha..Keyfimde geliyor inceden yerine..Karanlığımın tadı doyumsuz damaklarımda..Ruhumun en gizli saklı yerlerine kadar işliyor kendini.Bir nefes daha..derin ve safça..çocukça biraz..Aynaya bakıyorum tekrar..Bir kez daha dönüp Ayà ve sonra tekrar kendime..Gözlerimde hüznün temelleri atılmış.Durmadan akan göz yaşları hal bırakmamış onlarda da.Kocaman gözleri altında hayatın bir kez daha aciz bir yaratık olarak,kıymık gibi batıyor yüreğime akan göz yaşları..Saçlarım dağınık!İçimde bir yerlerde bitmek tükenmek bilmeyen kasırgalardan olsa gerek.Ben mutluyum ki böyle..İçimdekileri yansıtmak,bir şeyleri anlatmaya çalışmak o zavallı insanlara ..Birazcıkta olsa mutlu kılıyor ruhumu..
Peki ya sen! Ey Sevgili..Dinle bak! Karanlığın konuşacak şimdi...
Acıyı paylaşmak güzel olsa gerek.Ben bir türlü doyamıyordumöncelerde..Şimdi ise karanlığım öğretti bana hepsini.Tadında bırakacaksın.Hani küs elini uzatmıştın ya bana..ölme karanlığımın prensesi demiştin ya?..Başardın ben ölmedim..Şimdi ise ben ağlayarak seni yaşatma çabasındayım..Yanlış anlama içimdeki seni..Ölmesin diye..Kan damlalarıyla besliyorum onu..Her saniye..Şimdi Nefes Al..Ve Sus!!