Gözlerimdeki bu okyanus derinliği?.yıllar sonra mı aylar sonra mı çıktı ortaya bilmiyorum.yoksa hep varmıydı?.
nasılda yaşlanmış gösteriyor aynalar benı!yüzümdeki her bir çizgi hiçbirşey hatırlatmıyor bana.oysa bunlar yaşanmışlığın çizgileri derdim hep.
ey hayat!nasılda yanıldım.bahar geldi sandım,çiçek açtım.nasılda savurdun kışın ortasında tohumlarımı taşa toprağa!boşuna geçti bu kadar zamanım.
korkardım zamanın ve hayatın bır gemı olmasından;ve uçsuz bucaksız denizlerde,limansız karasız yerlerde durmaksızın yol almasından.şimdi anlıyorum ki korktuğum o gemının 22 no lu kamarasındayım ve biliyorum inecek bir lımana asla yanaşmayacak.bu gemiden tek kurtuluş ve yeni bir başlangıç yolum var.ama bir türlü bu yolda ayakkabılarımı giyip başım dik yürüyemedim.neydi korktuğum bilemedim.anlayamdım.
yıne soğuk,yıne yağmur,yıne yıneler.nereye gidersem gideyim,gölge gibi herşey.her adım atışta yıneye bir yeni daha eklenıyor.aşklarım aynı ve farklı.bu lanet olası okyanusun neresınden dönerım bilmiyorum yada neresınde ölürüm?.
vardır burda olmamın bır sebebi desemde geri dönemeyeceğimi bilmek daha zor geliyor sanki.
henüz kaybetmedim insancıllığımı.ağlıyorum,acıyorum,seviyorum.aslında kaybettiğim yaşamım.ağlıyorum,acıyorum kendıme.nasılda haykırıyorum çığlıkçığlığa.ama duyan yokki beni bu okyanusun ortasında.
özlediğim şeyde var;o kadar çokki!annem,babam,yatağım.oysa onlar bile bu okyanustan daha acıydı zaman zaman.burayıda böyle mi anacağım yoksa!aslında herşey bir yana gençliğimi arar oldum ben.
ey hayat!nasılda yanıldım.kış geldi sandım.yaprak döktüm.nasılda rezil ettin benı ilkbahara yaza!oysa yapraklarım şuracıkta.bense onları eğilip alamayacak kadar yorgunum.
ey hayat anlaşamadık senınle.şimdi bana verdiğin herşeyi sana bırakıp,çıplak ayaklarla 22 no lu kamaradan çıkıyorum.yanımda sadece çocukluğum var.en ucuna koşuyorum gemının.son defa bakıp son ümitle arıyorum gençliğimi.
diplerden çığlıklar gelıyorkulağıma,yoksahala yaşıyor mu gençliğim?bıraktım okyanusun ortasına kendimi.çakılıyorum dibe balıkçıl kuşlar gibi.can veriyor gençliğim.’tut ellerimden’diyorum.’tut ellerimden ’diyorum bir yandan da hayata.tam yakalıyorum,bu defa hayat terkediyor beni.okyanusun derınlıklerınde kaybolup gittik gençliğimle.ne olursa olsun yaşamadık.çocukluğum,gençliğim ve ben...
şimdi ne ruhlar alemındeyım ne de cehhennemde.ellerimde sımsıkı tuttuğum bır bunlar var.bakıp bakıp ağladığım,bir çocukluğum bir gençliğim var.yaş 35 değil,22!ve ellerimde simsıkı tuttuklarıma bir bakın.
ne kadar şanslıyım değil mi?..

08.01.2002