Kanattılar annem,
Tüm saflığıyla seven çocuk kalbimi,
Yıktılar annem,
Öğrettiğin tüm kuralları kaideleri ,
Bitirdiler annem,
Masallara hapsolmuş gerçek sevgileri ,
Kopardılar annem,
Yıkılmaz köprülerle tutunduğum hayat bağlarımı,
Ve alıp götürdüler annem,
İlmek ilmek işlediğin tüm güzellikleri....

Gözyaşlarımı göstermeyi sevmem bilirsin.bunun için gizli gizli ağlıyorum, gurbetin izbe köşelerinde yapayalnız.Ama sen ağladığımı görme annem, sen beni hep başı dimdik ,hayata karşı dirençli bir savaşçı bil yine...
Zafere ulaşma umuduyla .çıktığım bu hayat yolunda,artık beyaz bayrağımı çekiyorum göndere...İnanamıyorsun ve yakışmaz yavruma pes etmek diyorsun şimdi oralardan...
Bilirsin küçüklüğümden beri en büyük korkumdu yalnızlık.Şimdi bu gurbet elde tek yoldaşım, hatta vazgeçilmezim oldu yalnızlık, şu sıkışıp kaldığım dört duvar arasında...
Nice geceleri yalnızlıkla birlikte bağladık sabaha, ama artık dayanılmaz oldu yalnızlık, sensizlik ,sevgisizlik...Tükendim annem!...
Yalnızlık depremiyle sarsılan ruhum bir enkaz yığını artık.Geceleri üç-beş nöbetlerinde kurtarılmayı bekledim uzayan saatlerde.Ama artık can çekişiyor ruhum, yaralı, kanadı kırık bir serçe gibi çırpına çırpına can veriyor.
Artık hiçbir gülüş gizleyemez kalbimdeki kırıkları, hiçbir şarkı bastıramaz sesimdeki buruk tınıyı.Herkesin maskelerle dolaştığı bu iki yüzlü hayat oyununda "Perde" diyorum artık. "Perde"!...Kapansın artık perdeler, bitsin artık bu ait olmadığım, olamadığım oyun...
Bu defa perdeler kapandığında alkışlar yükselmeyecek, o gül dudaklarına gururdan örülmüş tebessümler yerleşmeyecek.Bu son rolüm 24 yıllık hayat oyunumun jübilesiydi.Affet beni annem!...
Puslu bir İstanbul sabahında alırsan haberimi, sakın ha bulutlanmasın gözlerin.Kırık dökük anılar geçerken gözlerinden bu beklenmedik sona bir fail arama annem...
Bırak faili meçhul kalsın...