Sonbaharın kızllığı sanki,Kızılcık ağaçları !Biten yazın utancından kızarırlar ,kıpkızıl

kızılcıklar . Tatlı ve buruk meyvesiyle !

Çocukluğumda ki anılar canlanır ,Kızılcık mevsiminde ..Evimizin büyük meyveli bir bahçesi

vardı . Her ağaçtan bikaç tane varken ,kızılcık ağacı tekti vede bodur .

Bahçenin de son yemişi ve kırmızı rengiyle ve çocukluk hayellerimin en güzeliydi..nedeni de

bodur oluşu kolay yoluyor olmamızdı .Akşam üzeri hava kararmaya başlayınca ,toplardım

çocukları ,babannemin olmadığı saatlerdi .Çocuk boyumuzla hoplıya zıplıya ceplerimize

doldururduk ,kızılcıklar bitene kadar en büyük eylencemizdi akşamları .

Yaprakları elimizi ,kolumuzu ısırgan otu gibi yakar ,hiç aldırmazdık .

Çocukluk zaferlerimizdi ! Tabi toplarken kimse görmesin diye aceleyle dalını yaprağını da

koparırdık . ertesi sabah Babannemin söylemleri duyardım ,beni yanına çağırınca ,çok

korkardım kıyameti koparırdı çocukları ben çağıroyordum kızılcık yolmaya. Gözlerimi

kaçırırdım ses de çıkarmazdım suçluydum ,bir türlü kızılcık yolmaktan vazgeçmezdim

.Kızmasın nedeni tek bodur kızılcık ağacıydı,zor

yetişen ve kışlık reçelimizdi .Tabağa konacak meyve de değildi aslında ,o yaşlarda kızmasın

nedenini anlamak mümkün değildi .

Büyümeye başlamıştım ,ders çalıştığım odamın camından ,kızılcık ağacına takılırdı gözlerim

kış mevsimlerinde .Yeşillenip ,kızarmasını beklerdim .Ah bi dönebilsem akşam saatlerinde

kızılcıkların altına,arkadaşlarımı çağırsam gizli,gizli,kollarımı,ellerimi ısırsa ısırgan otu gibi

babannem bana kızsa ,gözlerimi kaçırsam ! kızılcıkların gölgelerine saklansam ..nolur geri

dönsene çocukluğum !


oya gedik