Hüznün acımasızyağmurları yağarken üzerime,sen yine yoktun yanımda...Acımasız zamana ve bir görünüp bir kaybolan kahrolacası hayaline bırakmıştın beni.Senin gidişinle esir aldı hüzün beni istesemde kaçamıyorum o geliyor beni buluyor gözlerime konuk oluyor,bakışlarımı solduruyor ve kirpiklerimi tuzlandırıyor,sonra ruhumun yelkenlerini indirip ufuğumu daraltıyor üstüme sensizliğin o taşınmaz ağırlığını bırakıyor.Sensizlikle gelen hüznün buğusu gözlerime yansır ve sonra bomboş anlamsız ve bir okadarda hüzünlü bakışlar armağan eder akşamlarıma...
Kendimi bırakıyorum şarkılara...Yeni eğlenceler icat ediyorum.Aynaya koşuyorum acılarımı,hüznümü attığımı zannederek ama gözlerime bıraktığın hüzün ele veriyor beni...Kendimi bile kandıramıyorum.Şimdi senin hasretinle yanıyorum sensizken ölüm ötesi bir sızı oluşuyor yüreğimde ve güneşimi dondurdun yokluğunun soğuğuyla.Şimdi başımda hüznün tacını gözlerimde gözyaşının inciden tahtını taşıyorum.Sonunda söndürülmez bir yangın oluştu yokluğunla boşalan yüreğimde...
VAZGEÇİLMEZ DELİ YANGINIM,terkedilmişliğimle paslandı yüreğim.
Şimdi gönlümde ateş,gözümde bitmek bilmez yaş oldun.Yokluğununun hüznünle cehennemi içiyorum veee yollarımın,umutlarımın bilhassa kendimin sonunu meçhullere taşıyorum.Oysa dünyanın sınırı sendin çileli cennetimdin;sendin en hoşgörülü dostum ve yine sendin en acımasız düşmanım.
Şimdi hüzünlerle örülmüş bir enkaz oldum yalnızlığımın yanık kokusunda.Hüznün ve ayrılığın ateşten gömleğini giyiniyorum üzerime ve hüznü çekiyorum her daim ciğerlerime...Şimdi yatıyorum sabahı hiç olmayacak sonsuz bir uykuya...
EĞER BU BİR ZAFERSE SENİN DEĞİL KALBİMİ BENLİĞİMİ VE AKLIMI ESİR ALAN HÜZNÜN ZAFERİDİR.