17 yaşına geldiğimde artık olaylar iyice çoğalmıs ane baba ayrılığı bana erken yaşta olgunlaşma sağlamıştı. Babaya gidiyor analıkla boğusuyor anama gidiyor babalığımın sözlerine dayanamıyordum. nerelere gideyim .. napayım diyordum . O zamanlar şimdiki gibvi değildi. Ev tutcam dediğimde babamdan bir güzel dayak yemiştim. Sobanın demiriyle öyle dövmüştü ki beni babam 15 gün yüzümün morlukları geçmemişti. Ama o zamanlar bile bana gören ne mutlu kız derdi.. Oysa bu kızın yüreğinden kan damlıyordu. Kimselere anlatamazdım sevgiye aç olduğumu. Koklamaya kıyamayan babmın bana uzaktan bile gülümsemediğini. annemin bana değil üvey kızlarına ve kocasına karşı daha duyarlı olduğunu. Evet çok suçladım annemi yalan değil... Bunu hiç inkar etmedim. Okumak istiyordum . Hakim olmak isdiyordum çok küçük yaşlarımdan itibaren. Çok parlak bir öğrenciydim. Öğretmenlerimin sevgilisi idim. Neyse lafı uzatmayalım olmadı anlayacagınız gibi bu şartlarda lise son sınıfa geldim... Şimdi beni terkeden eşimle tanıştım. İlgili sevecen abi gibiydi bana.. En önemlisi nerde olursak olalım bana sahip çıkıyordu. İçinde bulunduğum bu şartlarda şimdi adına aşk bile demeyecegim bir duygu besledim ona.. Benimki aşk değil sığınma ihtiyacıydı aslında. Aileler razı olmayınca kaçtık.. Evlendik önceleri evcilik gibiydi.. İlk çocuğum dünyaya geldiğinde hayatım çok değişti. O benim her şeyim olmuştu.. Yıllar yılları kovaladı hep saygılı özverili itaatkar oldum.. Ailesiyle oturuyorduk haraketlere ragmen saygılı davrandım. Halada annem babam derim onlara. Emeekleri var üzerimde çünkü. Kızım doğdu ben işe girdim.. Hani derler ya maymunun gözü açılmıştı. Önceleri üzerinde durmadığım konuları irdeler oldum. Eşimin yalanlarını yakaladım.. Sustum... Eşim ek iş yapmaya yani taksiye çıkamaya başladı.. Önceleri güzeldi... Sonaraları özellikle 2006 yılından sonra o benden ben ondan koptum.. Hayatına sayısız kadın giriyor.. Onlara yaptığı harcamaları ödemeyince icralar geliyordu.. Ben yine sustum. Yemin etmiştim çünki; benim yasadıklarımı yavrularım yaşamayacak diye.. Böylece hep sustum kendimi işime verdim.. Kendimi evime verdim.. Arkadaş ortamı ne bilmedim hoş halada bilmiyorum. Varım yogum iş ve evimdi.. Ve bir gün eşim içeri girdi seni boşuyorum mahkemeye verdim dedi..... Beni, kesseler kan akmazdı o an... Bende bu sefer sözünde dur dönme dedim sadece... Gitti... her zamanki gibi arkasında bir sürü borç bırakarak...Belki günün birinde benim kuzularımda benim dediklerimi anlayacaklar. Şimdi isyan etselerde beni anlamasalarda anlayacaklar. Oğlum ben geri dönmedim diye isyanlar ederek mahkeme bana verdiiği halde babayı seçti. Yeterki iyi olsun dedim Sustum.... Nerdeyse 1 yıl olacak ve ben hala SUSUYORUM.... bunları neden yazdım şu an bunu bile inanın bilmiyorum... Ben galiba yine SUSUYORUM.........