kırılganlığın ötesine geçmek
ve
çelik gibi sağlam durmak hayatın karşısında..

bundan önceki zamanları
yani geçmişi hatırlıyorum.
cam nazikliği ile doğmuştuk hepimiz.. ayrı ayrı dünyaların ayrı sokaklarda yaşayan ruh ikizleriydik..
anadan doğma cam gibiydik..

ne zaman ki hayatın yükü omzumuza bindirilince
birşeyler ters gitmeye başlayıp şamarlar yüzümüze ardı ardına inince
şarkılarda teselli bulup
acı insanı olgunlaştırır masalına gülmeyince,

hayatın karşısında
utana sıkıla
zor kolay
çelik gibi sağlam durmayı öğrendik..

zamanı katlettik ömrümüzün nefesinde
bir önümüze baktık bir ardımıza
arkamızdan gelenlerin
önümüze çicek serenlerin
yanımızda dost dediklerimizin
değerini kaybedince anladık..

doğruyu yanlışı
beyazı siyahı
geçmişi geleceği
yaşayıp görünce öğrendik..

hayat denen kitabın ön kapağına
acımızı resmettik..


Acı insanı olgunlaştırıyor ustaaa!

evet
acı insanı olgunlaştırıyor
ama olgunlaştırırken, parça parça birşeyleri bizden götürüyor..
olgunlaşıyoruz deyip
kendi doğrularımız başkalarına yansıyan yalanlar olarak kayboluyor..

biz çok sonra öğreniyorduk
ne zaman ki başımıza iki el açılıp
dua etmeye başlayınca..
ahh ediyorduk
ahh be!
ahh..



İzafi..