Sen benim kronik hastalığımsın…
Öyle kolay değil bünyemden atmak…
Kaç kez yoğun bakımlara düştüm
Kaç kez taburcu edildim sayamadım kaç kez…
Hangi ilacın mağlubusun bilinmez…
Ne kadar kurtulmak istesem de…
Ara sıra tutuyor sensizlik krizim anlamlı anlamsız geveliyorum…
Acizlik senfonisi… Akortsuz kader… Kanamalı ateş bahtsızlığı…
Doktorumun söylediğine göre zaman alacakmış senden kurtulmam…
Ee bunu bende biliyorum… Ama buna ömrüm yeter mi?
İşte onu bilmiyorum… Doktorum da bilmiyor…
Bana verdiği tek reçete gözyaşımı silmek için birkaç peçete…
Sen benim kronik hastalığımsın günahlarımın cezası…
Şifaya dönüşmedin bir türlü bari bu cezada olsa rabbimin rızası…
Gerçi oda senden yana… Baksana…
Olsun diyen benim, olmasın diyen sen oldurmayan o
Çelme takıp düşürdüğünü ayağa kaldırmayan o…
Sen benim kronik hastalığımsın ve ben bu yara denizinde,
Karadeniz de batan bütün gemilerin hem sahibi hem yolcusu gibiyim…
Ferhat lığım delemiyor dağdan öte zırhını
Mecnunluğum aşamıyor sessizliğinin çöllerini
Diyebilmek isterdim Mevlana’nın Şems’iyim ben…
Bir türlü ulaşamadım içindeki Mevlana ya belki de Rabia ya…
Tabi ya bu yüzden gözünde Yunus değil hamsiyim ben… ironik…
Sahi adın İncil miydi senin yoksa İncil in öbür adımı
İçindeki hurafeler mi kaçırdı yoksa tadımı…
Görüyorsun ya ne kadar kolay uzatmak sözü
Ama gereksiz aklamayacaksa kara çıkardığın yüzü…
Ne çok şey bekliyorum senden… Ne kadar zor…
Nemrut un inadına İbrahim in ateşinde… Bir tebessüm…
Kronik hastalığım… Bünyemden atmak… Zaman alacak…
Ömrüm yeter mi… Bilmiyorum…
Bildiğim bir şey var bağımsızlığını ilan etti kalbim
Ve sen içinde oldukça ölümsüzlüğünü…

UĞUR KALFA