Anneciğim bugün senin aramızdan ayrılışının kaçıncı yılı olduğunu biliyor musun; ama ben sana kaçıncı yılı olduğunu hatırlatabilirim annem, sen duymasan bile. Evet beni annemsiz bırakalı yirmi iki yıl oluyor... Anne diyemiyorum içten gelerek; çünkü sen yoksun ki. Bugün bütün gün aklımdan çıkmadın. 6 Şubat 1987 yılı; ve günlerden Cuma. Adıyaman karlı bir bölge olmasına rağmen, kış gününe inat edercesine bahar kendini göstermişti.
O gün her tarafta mis gibi bir koku vardı, sanki sen aramızda dolaşıyordun ama göremiyorduk seni annem. Sen aramızdan ayrıldın bizi ve beni yalnız bıraktın.
Hiç düşünmedin mi, bizi bırakıp gitmelerinle yalnız kalacağımızı. Hiç düşünmedin mi annemsizliği bize yaşatacağını? Sana dokunmak istiyorum annem. Ne çok özlemişim bir bilsen.
Hiçbir şeyi bu kadar özlememişimdir seni özlediğim kadar. Bugün 6 Şubat aramızdan ayrılışının 22’nci yılı. Bugünde bahar havası var annem, bugünde Cuma annem.
Seneler acımasız gelip geçiyor, özlemin daha çok artıyor annem. Uyuduğumda Melek annem saçlarımı okşuyor musun? Birazcık da olsa sevginden veriyor musun? Seni özledim annem. Ellerini, sıcaklığını o tatlı sözlerini annem. Annem hüzün var içimde, anne diye haykırmak istiyorum ben bugün; ama kelimeler dağarcığımda kilitlenmiş haykıramıyorum.
Sessiz çığlıklarımın içinde ağlıyorum annem. Seni ne çok özlemişim annem.
Koskoca yirmi iki yıl annem, buna yürek dayanır mı? Soruyorum sana… Ben cevap vermekte güçlük çekiyorum, sensizliğimde geçen yıllara. Ah, annem! Anne diyemememin üzüntüsünü yaşıyorum her geçen gün. Hep suskun kaldın, dargın mısın yoksa annem? Yollarda yürürken seni koyuyorum bir yanıma, ne de mutlu oluyorum seni hissederek yürüyerek annem. Annem sen hâlâ bir yanımsın, sızlayan yaramsın.
Yıldızları avuçluyorum senin için, güneşe uzanıp tutmak istiyorum ateşi yakıyor avuçlarımı annem. Geceleri yıldız güneş gibi parlıyor üstüne...
Bir tek sen duyarsın sesimi, sen olmasan da. Seni özlüyorum annem, seni...



HALİSE TEKBAŞ
GAZETECİ-YAZAR