Kapı hafif aralıktı. Loş ışık huzmeleri eşiği yalıyordu. Bütün şekiller kayıyordu. Boşlukta salınıyordu. Diğer odaları o zaman gördüm. Başka odalar da vardı. Başka kapılar… Ama benim önünde durduğum kapı tekti. Ben tek bir kapıya doğru çekiliyordum. Bütün nesneler beni izliyordu. Benimle beraber hareket ediyordu.

Işık huzmelerinin orta yerindeydim. Hareketlerim ağır aksaktı. Kontrolsüz… Bir bırakmışlık, bırakılmışlık halinde.

Eşikten ilk adımımı attığımda, baktım düşündüğümden daha kalabalığım. Yanımda bir pencere... Çanta… Eldiven… Kalem… Kağıt… Silgi… Baktıkça çoğalıyorlardı. Kitaplar, resimler, koltuklar… Baktıkça başkalaşıyordu. Biriktirdiklerim ne de çok! Benimle beraber gelenlerin şaşkınlığındaydım. Çakıl taşları… Kurumuş çiçekler… Diğer çifti kaybolmuş tek çoraplar… Yanımda sürekli bir devinim. Hareketlilik.

Odaya bütünüyle girdiğimde, havada uçuşan gözü gördüm. Büyük bir parıltıyla, içinde ışıkların, renklerin izdüşümleri… Bakışlarında her şey!.. Düşler… Rüyalar… Benim düşlerim, rüyalarım!.. Şaşırdım. Gördüğüm göz, çok tanıdıktı. Benim gözüm. Köşede bir de burun vardı öylece duran. Benim burnum. Orta yerde ayaklarım. Tavanda ellerim.

Ağzımı gördüm. Kocaman açılmış. Kapının diğer yanında. Kaçar gibi hızla hareket ediyordu. Bağırdım arkasından: “Heeeey!.. Nereye gittiğini sanıyorsun?”

Dinlemedi. Durmadı. Kayıplara karıştı. Sokaklara gitti!.. İhanete doğru… Günaha doğru… Yokluğa doğru. Yokoluşa karıştı.

Bir daha ondan hiç haber çıkmadı. Ne gören vardı, ne duyan…