Neden çok okunan, kitapları çok satan kimi yazarlar ateist olmakla övünürler?
Özgürlük büyülü bir laf olduğu için mi?
“Hiç bir şeyi kazımıyorum, vaa mı?” deniliyor bu yolla.

“Vay bee! Adama bak! Din, iman hiçbir şeyi iplemiyooo!”

Nefsani bir “En Kahraman Rıdvan” ucuzluğu aslında.
Esasen “NEFS” denen şeyi çözünce insanlar da çözülüveriyor.

“Abla ne gizemli adam biliyo musuuun?”
“Bilmiyorum. Hem ne malum bunun bir tür şov stili olmadığı?”

Piyasada o kadar çok var ki?
Hikayelerinin satır aralarında ateist olduğunu “DUYURAN” ve aşk, hüzün gibi kavramlar etrafında dönen adamlar…

Ateist olmasan bile “ateist görünümlü” olacaksın.
Pis bir sakalın olacak mesela.
Haki renkte kirli bir parkayla dolaşacaksın.
Sonra yazacaksın:

“…dar sokağı mesken tutmuş esnafın düşmanca bakışları altında, hızlıca arşınladım, kirli kaldırımları…”

Adamlar tabi ki düşmanca bakacak sana. Tipine bir baksana. 80’li yıllardan fırlamış çıkmış bir anarşist gibisin.
Muhalif görünümlü olmak demek, toplumu ve onun her bir şeyini iplememek demek mi?
Cami şadırvanında abdest alırken bile sanki edebi, duygusal bir deney yapıyormuş havasına bürüneceksin.

Amerikan romanlarındaki yazar resimlerine bakıyorum.
Adamlara borç para veresin geliyor.
Daha derli-toplu mükellef tipler.
Bizde neden böyle bir moda var bilmiyorum.