Biliyorumki,hayatta en can yakıcı şey,onun uğruna canımızı kurban edecek kadar sevmişken , ayrılmak.Okadar çok severken,kalbin onun adına çarpıyorken hayatından silmek...Ve unutmak istemezken ,unutmak zorunda kalmak...
Hayat sevgi adına hep böyle acımasız mı olmuştur acaba? Benim tanık olduğum kadarıyla...evet ,acı olmuştur ve can yakmıştır,incinmiştir kalpler.
Sevgi ;hem yaşamak uğruna ,gerekli ve çekici bir duygu;hemde ayrılığı düşünmek adına da kalp yorucu bir olgu...Sevgi ,aşk...bu kadar bize acımasız madem,canımızın yanıcağını biliyoruz,neden yinede uçarak kollarına konuyoruz?Niçin hayatımızda eksik olduğu zaman şikayetçi olup, varlığını istiyoruzki?Canımız yansın istiyoruz bu belli.
Hayatta bütün ilişkilerin mutlu sonla bitmek zorunda olmadığını hepimiz çok iyi biliyoruz.Ve bazılarımız sonunu görebilecek kadar akıllı iken,sonuçlarınıda tahmin edemeyecek kadar aptal olabiliyorlar.([ aptal kelimesine lütfen takılmayınız.genel anlamda,bende dahil buna]).
Ama yinede nasıl olursa olsun ,sonuçları nasıl etkileyecekse etkilesin bizi.Sevmekte ,sevgide tıpkı acıktığımız zaman arzuladığımız yiyecekler kadar gerekli birşey.Varlığı her nekadar ,kimi zamanlar üzse de,canımızı yaksada,yokluğuda okadar dayanılmaz ve aranan birşey....(GÖNÜL KİTABINDAN)