Bazen öyle bir boşlukta olur ki insan,etraf sis perdesi gibi olur adeta ,hiçbir yeri göremessin
.Bulamassın yönünü,gideceğin yolu ...Öylece kalakalırsın..Olduğun yerde..Bazen düşüncelerinin
karmaşıklığında boğulursun .Öyle bir enkazın içine girersin ki sesini duyan olmaz.Kİmsenin suçu
değildir yaşananlar,yaşayacaklarımız...Kendi ellerinle boğuyor insan kendini,o enkazın içine
bilerek itiyor benliğini.Kimseden ziyade kendi sesini bile duymuyor,kendi sesine bile yabancı
kalıyor.O kadar başka düşüncelerin anaforunda boğuluyoruz ki,iç sesimiz tamamen yabancılaşıyor bize.Boynumuza kendi ellerimizle ip bağlıyoruz ipin sonunu yanlız emanet ediyoruz başka ellere.Bilinmeyen nedenler,niçinler etrafında özgürlükten bahsederken bile ayağımıza takıyoruz prangaları,daha kendimzden bile geçemezken..Çoklu seçenekler içinde kaybolmuş hayatımız.Belirlenmiş bir yörüngede sanki kurallarımızı kendimiz belirlemişçesine
dönüp duruyoruz belki de.Boş hülyaların peşinde dolanıyoruz ve bunu hayat diye adlandırıyoruz.Tüm öbür heba olsun diyoruz adeta ...Diyoruz da o kadar kapılmışken bunu bile duymuyoruz .Zaman gelip geçiyor bu koca hayat denkleminde ,şaşırarak izlesekte,dur diyemesekte bu gidişe ...Düzgün yaşanmışlıklarımızı alıp gitmek düşsün en azından hanemize .Şöyle geriye dönüp baktığında keşkelerin nadir olduğu ,iykiler doldursun ömür çetelemizi.Şu yalan zamana inat ,yaşamdaki zorluklara inat,dönüp baktığımızda arkamıza iyi ki yaşadım
iyi ki yaptım demeli...Diyebilmeli insan ...