Akşamın bir vaktiydi.Kararlaştırmıştık,buluşacaktık yine.Seni görecektim tekrar o karanlığın içinde.Yine seni hissedecektim.İlk adımımı attım seninle başlayacak olan gecemize.Kapıyı açtım.Gözlerimle seni aradım.Devam ettim yürümeye.İçimde sürekli batan bir tedirginlik...Ya gelmeseydi....ya göremeseydim onu.Bu düşünceyi karalamak istiyordum.Bilmiyorum ama;geleceğini biliyordum.Beni sana getiren ayaklarım devam etti.Tekrar baktım .Sağ tarafımdaydın.Allahım!dedim.Bak gelmiş işte.Acaba seviyormu hala,atıyormudur kalbi heyecanla...İlerledim ona doğru.Selam verdik, öptük birbirimizi.Yanında olmak nede güzeldi...Beraber devam ettik akşamın karanlık yollarında,sokak lambalarıyla.Bitmesini istemiyordum onunla geçen vakitlerin.Elimden gelseydi hiç ayrılmazdımki yanından.Sonra bir yerlerde oturup sohpek ettik.Gözlerimin içne takılan gözleri , nasılda titretiyordu kalbimi.Bilmiyorum ,anlatamam bu doyulmaz,aç kaldığım sevinci...Devam ettik geceye.Anladımki insan sadece sevdiğinin yanında lal olurmuş.Bende bütün sessizliğimle,gece boyu onu okudum gözlerimle.
Tekrar yürümeye başlamıştık sessiz sokaklarda.İçimde bir umut vardı.Hiç kaybetmedim ki zaten onu.Hani belki yeniden beraber olma ihtimali...Ya da olmayacak bir olaya alıştırmıştım kendimi.Evet,olmayacak tekrar başlamayacak bir şeydi bizimkisi.
Ben tekrar beraber olma düşncesiyle çıktım o yola.O ise arkadaş olarak takmış beni koluna.Sağol ya.İhtiyacım yok ki benim arkadaşa.Olsa bile...istemem ben seni hayatımda arkadaşça.