Bugün çocuklugum aklıma geldi, hani Pazartesi günleri okuldan sonra tüm çocukların toplandığı bu geniş alan bir cümbüş gibi olur bazen. Pembe rengini seven kızlar da vardır burada sürekli oğlanlar gibi kot pantolon ve spor ayakkabı giyen hınzır kızlar da; onlar maviyi de yeşili de çok severler. Kızlar ip atlamaktan hoşlanır ya da sek sek oynamaktan. Bazen oğlanları da görüyorum tek ayak üzerinde “dört-beş”ten altıya atlamaya çalışırken. Tüm çocukların bir arada sık sık oynadığı tek oyun ise saklambaç. Saklambaç dendi mi ipler omza atılır, meşeler cebe. Sek sek alanı boşalır, bahçede uğurböceği toplayan çocuklar oluşan büyük çembere dahil olmak için koşmaya başlar. Çember oluşur, güneş biraz daha denize doğru alçalmışken ilk ebe seçilir. Ben o sırada artık dayanamayıp balkona çıkar ve saklananları yukarıdan gözetlerim. Çok sessiz bir an olduğuna yemin ederim şimdi. En son yer bulamayanlar da oraya buraya atlar ve yere kapanırlar. Herkes nefesini tutmuştur. Ebe arkasını dönmeden önce herkesi uyarır. Önündekileri, arkasındakileri, sağ ve sol tarafında bekleşenleri, ha bir de saklanmayanları şimdiden sobelediğini bağıra bağıra söyler, dedim ya çocukluk işte,hala içim de biri var.