Ben, şu anda kırk yaşındayım. Bugüne gelene kadar geçen zamanı bazen gözümün önüne getiririm. Çoğunlukla da o anılar, beni çocukluğumda başlatır gezintiye.

O günleri hatırladığımda, iki oda ve küçük bir mutfaktan ibaret olan küçük ama mutlu bir ailenin yaşadığı o lojman, tıpkı trenin vagonları gibi dizelenir gözlerimin önünde.

O lojmanda, geçirdiğim zamanları hiç unutmadım ve unutacağımı da sanmıyorum. Sarı saçlı, yeşil gözlü, hafif çilli bir kız çocuğu, çocuk saflığıyla, kümeste beslediği tavukları, yemlerken bulurum. Okul bahçesinde, en güzel ve eğlenceli oyunları oynarken, attığı kahkahaları duyarım.

Paylaşmanın ne demek olduğunu ilk öğrendiği günlerini hatırlarım. Kar yağdığında, okulun karşı yamacında bulunan yokuştan, gübre torbalarına binerek, kaymaya çalışırken bazen kazlar yapan o çocuğu ve arkadaşlarını hatırlarım.

Aynı çocuk, elindeki sopa ile inekleri, merada ve ovada otlatırken, bir işe yaramaktan duyduğu gururun etkisiyle yüzündeki gülümsemeyi hatırlarım.

Babamın ve annemin, benim ve kardeşlerim için uğraşları gözümün önüne gelir. Mis gibi kokan havasını, yüzleri gülen köylüleri hatırlarım. Dostluğu, samimiyeti hatırlarım.

Bayramların bize yüklediği o manevi gücü, o zamanlar daha çok hissettiğimi hatırlarım.
Babam, o anıların içinden çıkar ve yanıma gelir. Kucağına alır ve bana sarılır. En çok bu sahneyi özledim. Yıllar geçmesine rağmen,onu hiç unutmadım.Nur içinde yat babacığım. O, artık bir yetişkin. Ama hala o anılardaki küçük kız.

Yine bayram geldi .Onsuz , kaç bayram geçti aradan. Onun elini sağ iken öptüğüm gibi hürmetle öpmek isterdim. Ama o artık yok yanımda. Sadece, dualarımı gönderiyorum ruhuna.

TÜM BABALARIN VE ANNELERİN BAYRAMINI KUTLUYORUM. EVLATLARIN DA. BİR FAZLA ÖPELİM ANNE VE BABALARIMIZIN ELLERİNİ.