En iyi büyüme şekliydi hüzün....
Ve biz,hüzüne bile pervassız yaşadık bunca yıl...

Şimdi,uzaklarda bir düş kalsan ne çıkar? Adınla aklanmadın,yarınlar karalandı...Ki kara düşmeseydi alnımın çatına,bilmezdim hazan mevsiminde ağlamayı...Mevsimsizdi yalnızlığım,kalemi aldıysam elime,sararmışlığımdan...Ve kalemim her düştüğünde elimden kararmışsa umut kalıntılarım,bilirim ki;tek celsede düştüğündendir gönlünden hasret koyusu ömrüm,düştüğündendir aşk...Ya söz bitmesinde ne yapsın? Alfabem yetişemedi alfabene,yarım kaldım her cümlede,harflere yabancı kimsesizliğim....

Seni yazarken,kendimi nerede unuttum bilmemekteyim....

Masaldı hepsi,masaldı ömrüm,bitecek birgün...Ama bilirsin,masal kahramanları yaşar nesilden nesile,asırlar eskitemez masal kahramanlarını,ben sustukca yazarlar seni ve her satırda ayrılık sancım serilir satırlara,masalda bizden başka herkes olur....

Sonlanmadan yazıldın yürek kayıtlarıma,
Ki seni en çok susuşlarımda anlattım.
Anı kalamadın,bundandı tüm suç dosyalarım,
Müebbete kaldım...

Pişmanlığımdan değil ağlamalarım,yaşlandığımdan....

Amansız bir acı düşerken gözlerimden kalemime SON diyebilmek için kaç kez düğümlendi nefeslerim,acıyı yakamdan atmak içindi bu son...
Kendi yangınlarımı umursamadım ben,ben kendi yangınlarımın küllerini sana bulaştırdım...Oysa arkamı dönüp baktığımda küllerim savrulmasın isterdim sana...

Ve son...Dönmek vaktidir kendi içime ve içime yazmak vakti,yarım bıraktığım yollara devam demeli..Ki daha bir kaf dağı boyu yürünecek yollarım var...

Kelimelerle kendini silmek isteyen bir kalem...
Tükenmemek bitmemek adına...

MELİH-11-10-2007