Sanmaki unutur seni kaybolan zaman içindeki yokluğun,gidişin,alıp götürdüğünü sandığın sesin...
Fakat bilesinki içimdeki iklimde üşürüm.Güneşin işgal ettiği mavi gökyüzünde pervasızca döner kuşlar oysa ki.Mevsimin yaz olduğunu kim bilebilir.Geriye kırık dökük bir kalemden dökülen boynu bükük kelimeler kalır.Seni içine sığdıramadığım kelimeler.
Yüreğimin sesini dinlemeye gücüm ne kadar yetebilir ki?
Gidişinin uzattığı yol,gözbebeklerime hapsolur.
Tutuklanırım.
Hem senin bildiğin gibi parmak demir,soğuk duvar değil yattığım yer...
Önüm geniş bir ova,alabildiğine ağaçlar,
Tazeliğini koruyan serin bir hava.
Ne önemi var ki hasretler hırçın bedenimi sarmaladıktan sonra...
Umutlar söner miydi koynumda biriktirdiklerim?
Alçak damlı evin yüksek penceresinden bakan gözlere sahip çocukluğumdan bana miras kalan masum bir bekleyişin sahibiyim artık.
Fakirim.
Nerdesin???