“Ve sonunda neden gittiğini buldum, bir sokak köşesinde sıradan bir dilencinin mendilinde… Bekliyordun, neyi beklediğinin farkında değildin; yaşama olan tüm umutların kırılmış, kendine bile yabancı halde, her şeyden uzak bekliyordun!”

Senden çok farklı değildim, ayrıldığımızda, bende en az senin kadar mutlu görünmeye inandırmıştım etrafımdakileri. Bildiğin küçük oyunlardı bunlar. Herkesin hayatında en az bir kez belki çoğu kez oynadığı türden mutlu karamsar halleriydi işte! Tarihe geçecek bir aşk ümidiyle başlamamıştık elbette bu sevgiye, ilişki demiyorum bak, sevgi diyorum. Farktır bunu da yaratan… Biz olan bir fark! Görsel güzelliğe dayanan bir şey olsaydı eğer, sadece bir şey olurdu. Ama öyle değildi bizimkisi, hani bize ait olduğu için veya diğer sevgileri küçümsediğimden ya da onları aşk saymadığımdan değil, aksine belki de bizimkisi aşk değildi… Ama sevdik, unutmadık! Neden mi yazıyorum tüm bunları çünkü sevgilim gittiğin günden beri kendimi yaşama bağlayacak bir dal bulamıyorum. Tutunuyorum sanıyorum, ellerim bomboş kalıyor… Sensizliğe dayanamıyorum!


Sana söyleyeceklerimi unutuyorum her defasında. Yüzlerce kâğıtla, binlerce şiire ve bir o kadar mektuba sığdıramıyorum yokluğunu. Harfler taşıyor kelimelerden, cümleler uçurum kenarlarında, hani o çok sevdiğimiz “seni seviyorum” bile ağlamakta artık! Göğsüm sıkışıyor, bunu kimselere anlatamıyorum. Dermanı yok bunun. Herkes bahanelerde, sevmiyorsa-yanında değilse sende unut deyişlerde… Ama unutamıyorum ki. Daha aksine gün be gün çoğaltıyorum ama unutamıyorum.


Anlayacağın senden çok farklı değilim. Artık anlatamıyorum bu sevginin büyüklüğünü ve biliyorum da neden yaradana giden yolun aşktan geçtiğini de… Çünkü eşi benzeri yok bu duygunun, insanın cesareti sınır tanımıyor, yaşama sevinciyle doluyor bedeni, ruhu en güzel duyguları bulup çıkartıyor her defasında. Anlayacağın böyle işte, anlatamıyorsun kimselere en sevdiğin güzelliği bile. Bu yüzden bazen küsüyorsun her şeye, içindeki onca güzelliğe rağmen. Kırılıyorsun. Ama kırmıyorsun yine de kimseleri… Hani o yüreğindeki sevgi var ya o buna izin vermiyor. Diyor ki: eğer sevgiyi taşıyabiliyorsan yüreğinde, nefreti neden tutuyorsun bedeninde; bilmiyor musun gerçek sevgiye kavuşanlar nefreti yenen kişilerdir… Düşündükçe seni, binlerce neden bulabiliyorum insanları sevmek için. Vazgeçmiyorum güzel yaşamaktan, yaşatmaktan da…


Sanma senden uzaklaştığımı, bir gün geleceğim/ en sevdiğim çiçekle, bir papatyanın üzerinde/ her şeye karşın seninle bürüneceğim hayatın her halini… Ve hayatı da seveceğim bunca acıya rağmen senin gibi bir güzelliği barındırdığı için ve seni sevme imkânını verdiği için kaderimi de…

Az daha yine sana söyleyeceğimi unutuyordum:”seni seviyorum…”