Gün boyunca bana sadece suçluymuşum gibi bakarak rahatsılığını belli etmeye çalıştı Hicran. Ama hiçbir şeydende emin olamıyordu. Akşam iş çıkışı yüzüme bile bakmamıştı. Öylece onu almaya gelen kişinin arabasına binip gözden kayboldular. Kimbilir nereye gidiyorlardı.Akşam iş çıkışı dolaşmaya karar verdim. Genç liseli aşıklar sarmaş dolaş gezerken onları kıskanmamak elde değildi. Oysa çevremde bir okadar da vardı onlardan. Ama ben olgun kadınlardan hoşlanıyordum. Buda beni hiç rahatsız etmiyordu. Hepsi birbirinden güzel kızlar biryana Hicran biryanaydı benim için. Hicranın bu tavrı aylar boyunca böyle devam etti. Bana sürekli uzak davranıyordu. Konuşmaktan bile kaçınıyordu. Bu beni küçük düşürüyordu. Yanıma sokulmadığı zaman, kokusunu hissetmediğim sürece rahat edemiyordum.

Benim tanrıya olan uzaklığım beni cezalandırıyordu. Oysa ruhani şeylere inanmak bana oldukça uzaktı ve saçma geliyordu. Öldükten sonra gözlerim oyulmuş ateşlerde köz olmuşum pekde umurumda değildi açıkçası. Acaba Hicran ın yüreğimi yakması çok mu önemsizdi? Hayır değildi.

Bu akşam rakı içmek istiyorum. Renginde kaybolup gitmek istiyorum. Maddi drumum pek iyi olmadığından sadece evde içecektim ve başımda içerken mezem olacak olan kemancıda olmayacaktı. Sigaram ve rakım ve bir müzik. “-Saat oniki yi vurduğu zaman. Beni beni unutma-“

Sabah uyandığımda sakalımın uzadığını fark ettim. traş olurken yüzümü kestiğimi fark ettim. Yüzümdeki kan köpüğede bulaşmış, köpüğü kırmızı renge boyamıştı. Yüzümü yıkadığımda epeyce derin bir kesik olduğunu gördüm.

“Geberip gitmiyoruz ki kurtulalım şu içine sıçtığım dünyadan! lanet olsun. ya lanet olsunya.”

Bugün işe gidip görecektim onu. Daha önce istifamı vermeye kalktığımda birkaç kere engel olmuştu. Acaba şimdide engel olurmuydu? Denesemiydim bilemiyorum

O Sabah işe yine o adamla gelmişti. Mesai saatinin başlamasını beklerken dalgın dalgın sigara içiyordum. Yine bakmadan ve selam vermeden yanımdan gelip geçti bütün güzelliğiyle. Şüphelerini yıkamamıştım üstünede gitmek istemiyordum. Böylece kendisinin karar vermesinin en doğrusu olduğuna inanıyordum.

Akşam yine iş çıkışı yürürken birden rüzgar çıkıverdi. Oldukça şiddetli esen rüzgardan sığınmak için bir kuytuya sığındım. Duygusallığımdan olsa gerek ceketimide rüzgardan korunmak için yüzüme siper ettikten sonra ağlamaya başladım. Hıçkırarak ağlıyordum. Bu nasıl bir duyguydu. Kocaman yüreğim olduğuma inandığım beni yıkıp, neredeyse rüzgarda savuracaktı. Böyle bir yıkım! Böyle kısa bir sürede! Olacak şey değil.

Ağlıyordum. Sadece ağlıyordum. Ne olurdu sanki? O gün öylece onu evine bıraksaydım. Şimdi bir köşede böyle çocuklar gibi ağlıyor olmazdım.

Hicran… Hicran... Hicran…

Akşam yine içecektim deliler gibi. Yine hayalimde Hicran olacaktı. Onun yokluğuna dayanamam ben.