Elimi uzattım küçük çocuğa yüzüme baktı. Gözlerinde ateşi gördüm, öfkeyi neden diye sorar gibi baktı bana. Geri çektim elimi, ben bu kadar çabuk mu vazgeçmeliydim? Arkasını döndü, bir daha baktı. Kendi ellerimle yolladım ben onu karanlığın içine. Hayır hayır ben bu kadar çabuk vazgeçmemeliydim. Gözleri haykırıyordu ağzı konuşamasa da ben insanım diyordu sınıflandırmayı kesin artık. Ne zaman vazgeçtim insanlığımdan ne zamandan beri kimisini beynimin sağına kimisini soluna koyar oldum, ne zaman başladım bazılarını siyahlaştırıp bazılarını beyazlaştırmaya, ben ne zaman kaybettim ki masumiyetimi ötekileştirebildim seni kolayca sana tahammül etme hakkını kendimde bulabildim? Sanki başka bir coğrafyada başka birisi olarak doğmakla bir ayrıcalık tanınmıştı bana. Ne zamandan beri yukarıdan bakar oldum ben sana küçük çocuk üstelik ezdim seni adice, güçlü güçsüzü hep ezer ya bu dünyada, öyle...
Suçlu olan dünya değil suçlu olan benim sen öteki olmadın hiçbir zaman seni başkalaştıran bendim.
Elim yine uzanıyor sana bu sefer isteyerek zorunlulukla ya da gösteriş için değil artık gerçekten buradayım, geri dön. Sen bensin ben senim işte bunun aksini kim söyleyebilir.
Tut elimden…