Bundan sonra hiç gel demeyeceğim sana/ geleceksen de/ ben gittiğin her yerde olacağım!

“Bana uzak bir mevsimdesin… Hayatın bana yaşattığı bu mevsim oyununa itirazım var. Eskiden uzaklık bir kelime kadar anlamlıyken, şimdilerde her şeyden daha da çok uzak yaşıyorum sensizliği de; gözlerinden, gamzenden, kokundan, sesinin sesime olan yakınlığını… Anlayacağın uzağım her şeye, bilmem farkında mısın?”

Uzun zamandır içimde taşıdığım, hiç kimselere dahi anlatamadığım bir acım var, gün be gün daha da büyüyen. Rüzgârlardan duyarım ne halde olduğunu, ne zor bir bilsen sevmenin türlü boyutlarıyla seni beklemek, umut işte! Şimdilerde bir hayalden diğerine seni taşımak varmış. Kalbimi derinden yaralayan ama boş-ver deyişlerde seni anmak varmış. Yalanda olsa seninle çok mutlu olduğuma ruhuma inandırmak varmış… Öyle çok güzellik varmış ki seninle yaşatamadığım, ne yazık ki sensizlikle yaşamak varmış şimdi her şeyi… Öyle işte sevgilim! Aşk bu, bana yokluğu düştü, inan sen olmasaydın katlanmazdım bunca acıya.

Artık aşkımız da farklı bir hal aldı. Sevsekte aynı sevmesekte! Ama hep sevmeliyim seni yine de… Yüreğime işlemelisin, her şeyden daha da çok benim için yaşamalısın! İnanmalıyım artık sıradan bir yüreği sevmediğime ve sevilmediğime de. Yanılmamalıyım, yanıltmamalıyım da seni. Sevmekse eğer, işte böyle akla ve yüreğe hitap etmeli… Yanılmamalıyız!

Aramaksa aşkı, önce kendi yüreğimde yapmalıyım bunu. Seni yüreğimde aramalıyım, bulamazsam eğer, unutmalıyım aşkı. Aşk yoksa eğer sen olmazsın içimde… Sen olmazsan hiçbir şey olmaz zaten. Olmasın da.

Artık aşkımız da farklı bir hal aldı. Yalnızlığın bedelini de seninle öder oldum. Bu zoruma gidiyor. Seni bütün güzelliklere bile değişemezken, ağır bir bedelin içinde yaşatmak çok zoruma gidiyor sevgilim! İstersen kız bana, bağır-çağır; belki o zaman biraz daha farkında olurum her şeyin ve kurtulmak için bu acıdan güç bulurum kendime. Seni böyle günler için sevmelere layık göremiyorum nedense… Çok seviyorum seni!

Uzun zamandır yazmak istiyordum sana. İçimi derinden yaralayan kimselere dahi anlatamadığım kalabalık yalnızlıklarda çoğalmaktan usandım artık. Yaşadıkça daha iyi anlıyorum seni, aslında yaşamak için ara sırada inandırmak gerekiyormuş bir şeylerin daha güzel gittiğine… Yalanda olsa, hani halen seninle el-ele terleyişlerimizi inandırmam gerekiyormuş ruhuma. Artık söz veriyorum sana, bu gidişin sonu daha güzel olacak. Seninle yaşadığımız her anın, çok özel olduğunu defalarca ispatlayacağım sana. Geri dön diye değil, ne kadar sevdiğimi daha önceden söyleyemediğim için yapacağım bunu. Sevdiğime, onu hiç unutmadığımı bilsin diye de tüm insanlara da tanık olmalarını isteyeceğim… Sevmekse, en çok ben seveceğim seni! Tüm mevsimlere ve hatta uzaklığına inat, sadece sana yazacağım…


Bundan sonra hiç gel demeyeceğim sana/ geleceksen de/ ben gittiğin her yerde olacağım!