Sonunda intikamımı aldım.Acaba çok mu rahatladım?Bana yaptıklarının aynısını hatta daha fazlasını ben de ona yaptım.

Aslında intikam almak istemedim ama alsamda hiç fena olmazdı hani...O an ki öfke öyle söylüyordu.Olaylar öyle bir gelişti ki birden bu oyunun içinde buluverdim kendimi...

Duygularım mantığımla az savaşmadı.Duygu’olur hem de çok iyi olur’dedikçe mantık’hayır olmaz,hata büyük hata’...dedi.

Duygu iki hoş lafla indirdi yelkenleri suya.Mantık karşı çıktı.Neresinden bakarsan bak iş sakattı,olabilirliliği yoktu.Üzüntüden başka ne verebilirdi ki...

Duygu hiç aldırmadı.Kafasının dikine gitmeyi seviyordu.O doğru yoldaydı.Duygu-larına göre hareket ediyordu.

Belki de duygu ve mantık zamanla ortak bir nokta bulabilir ve o noktada buluşabilirlerdi.Duygu hep bunu bekledi.Mantıktan ona doğru bir adım atmasını...ama olmadı.Çünkü mantığa göre ortak bir nokta yoktu.Israrla haklılığını savunuyordu.

Bu işin sonunda ikisi de çok yoruldu.Bitkin düştü.Beden hırpalandı.Uykusuzluk ve yalnızlık topyekün...

Duygu herzaman kaybetmeye mahkumdu.Çünkü ani kararlar alıyor ve uyguluyordu.Sorgulamadan ,sonuçlarını düşünmeden...

Ve... mantık haklı çıkmanın gururuyla yoluna devam etti.