Çok tereddüt ettim senin arkandan birşeyler karalama cesareti göstersem mi diye? Öfkemi dizginleyememekten, ruhunu incitmekten korktum...

Sen;
senin cihana sığmaz ruhunu, fikirlerini,by yüce ama unutkan millet hakkındaki ideallerini küçücük hücrelere hapsetmeye çalışanlara bile muhabbet beslerken içinde, ben seni o dağda karın içinde ölüme bırakanlara karşı aynı muhabbeti duyamıyorum içimde. İçimde patlayan volkanlar bütün muhabbetleri yok edip yakıyor, tam külleyecek gibi oluyorum içimdeki yangını, gördüğüm yapmacık yüzler, duyduğum yalan demeçler, sahtekarlık kokan manşetler, seni anlatmak yada anlamak kaygısı gütmeden reyting kovalayanlar büyütüyor içimdeki öfkeyi, engel olamıyorum.
Bu ülkenin çoğu yeni öğrenirken senin "Üşüyorum" şiirini, o şiirin yazıldığı işkence dolu Mamak günlerini, 5,5 yıl hücre maceranın ardından tertemiz beraatını, ve daha acısı o meşum Sivas yangını senin vargücünle söndürmeye çalıştığını hala ögrenmemişken ben senden aldığımız terbiye gereği isyan etmesemde muhabbet duyamıyorum içimde, kızma bana ...
"Hafıza-i beşer nisyan ile malulldur" ama benim milletimin nisyan süresi bir haftalıktır. Senide çabucak unutacaktır. Vefat yıldönümlerinde günlük maskeleriyle yaşayan koyu takım elbiseliler ajandalarına bakıp hatırlayacaklar seni, kabrinin başında sahte demeçler verip hızla uzaklaşacaklar günlük yalanlarını söylemeye..
Herşeye rağmen biz aldığımız terbiye gereği öfkemizi dizginlerken, içimizde gittikçe büyüyen yangında ısıtacağız ruhunu ve ideallerini dahada yukarıya taşımaya çabalayan elleri... Ki bir daha ne sen ne de onlar üşümesinler diye...
Ölümün bir son olmadığı gerçeğidir bu yazıyı yazma gücü veren, gittiğin yerde imanına ve vakarına yakışır şekilde karşılanacak olmandır...
RUHUN ŞAD MEKANIN CENNET OLSUN