ormansak biz
ne şanslıyız
bahar gelecek
kuşlarımız yine cıvıl cıvıl dallarımızda ötecek
sular gürül gürül akarken geyikler en güzel otlaklarda otlayacak

şansliyiz biz ormansak
kuşlar yuva yapacak ağaçlarımızda
içimiz uyanacak
mevsimler değişecek
yaşamak yazacak gülüşlerimizde...

harikasın sevgili dost.sevgiler saygılar

Korku ormanına terkedildik. Bilinmeyene duyulan, içimizi ürpeten korku duygusuyla kuşatıldık. Bu duyguya karşı güçlü olmak korunmak, bizleri yalnızlaştırdı.


Kendimize sığındık. İçimiz de ne kadar dolu. İsyanlarda. Kuşlarcası hiç kanat çırpmadık, zorluksuz nefes alabilmeyi öğrenemedik ki..*Ormanın kardeşçe yaşamını* hayallerimize sakladık, umutlarla yaşayabilmenin avuntusuna...

Güçlü olmak; vicdanlı, kollayıcı, eşitlikçi, adalet ruhuna sahiplikti. Lakin bir tarafın yanarken hayallerle yaşamak bize yakışır mıydı? Alevlerin sardığı kardeşlerini seyreden ağacın, terk etmeden çığlıklarına renklerine ortak olabilmekti güçlü durmak.

Çünkü biz bir ormandık. Kuşları, sincapları, ayıları, arıları, yağmuru, rüzgarıyla sımsıkı değerlerimize tutunmuş orman. Soğuk iklim kuşağı çöktü üzerimize..

Gözlerimiz yabancılaştı.Yüreklerimiz dondu. Seslerin yükselmediği buz rengine bürünmüş ,rüzgarın bile yalamadığı derin uykuya dalan ormadık artık...


.............................

biz,biz olamadık

hep ben'e sığındık galiba.

beğeniyle okudum.

saygımla.