Hani görünmeyen bir el boğazınızı sıkar ya, bilemezsiniz. Bağırmak istersiniz bağıramasınız, konuşmak istersiniz konuşamazsınız. Öyle tanımlanamaz bir ruh hali içindeyim...

Sevdaları hatırlatan şarkılara, umursamaz bir bencillik içinde oldukları için gençliğe, ideallerini taşıyamadıkları için orta yaşa kırgınım. Değerlerimizi beynimize bir çivi gibi çakmayan dedelere, ninelere, beyamcalara, hanımteyzelere kırgınım. Dertleri sermaye yapan kadın programlarına, dizilere, reklamlara, umudu sömüren yarışmalara kırgınım. Doğayı ve çevreyi katleden sermayenin doymak bilmez iştahına, bu iştah karşısında suskun kalan hakim güçlere kırgınım.

İçkinin ardına sığınıp gözlerini kör eden sarhoşa, internet delikanlılarına, aşkını taşıyamayan aşığa, fanatik taraftara kızgınım. Bir dini paylaşamayan yobazlara, laiklere, dinimizi yalanlara yanlışlara sürükleyen sahte şeyh’e, zavallı edebiyatı yapan sömürüye kızgınım. Bol keseden vaatlerde bulunan yalancı politikacıya, hak aranan yürüyüşlerde aslan kesilen polislere, toplumun sesini duyurmayan basına kızgınım.

Bir doğruya bin yalan katanlara, tükürüğünü yerlere atanlara, bir şarkıyla assolist olanlara, hayatı çıkar ve paradan ibaret sananlara, en yakınındakinin aç olduğunu bilip de tok yatanlara kızgınım. Uçan memeli deyince yarasa yerine aklına hostes gelenlere, iş yok diye ağlayıp da iş beğenmeyenlere, ’’kıroyum ama para bende’’ diyenlere kızgınım.

Sokaklarda olumsuz şartlarda yaşamaya çalışan binlerce çocuğa karşın çok çocuk edebiyatı yapanlara, vatan hainine sayın, vatan sevdalısına çeteci diyenlere kızgınım.

Tüm bunların karşısında aciz kaldığım için kendime; kırgınım, kızgınım, küskünüm.

Zeynep A. Edirne