Korkularımdan ve ümitsizliklerimden ördüğüm bir duvarın altında nefessiz kalıyordum.
Yetişmeseydin..
Düşünmek bile ağır gelir şimdi başka ihtimalleri.
Ne güzelsin, sen ne güzel yetişirsin, ne çoksun hem de, dünyanın en iyi olan her şeyi..

İnsanın hiç yanından ayırmadığı, ayıramayacağı, ayırdığında eksikliğini bir başkasıyla gideremeyeceği şeyler olur. İnce bir kremrengi hırka, açılıp sonu getirilememiş bir paket çikolata, eski bir roman, bir kalem, gazete, özel yapılmış bir fincan gibi. Gittiğin her yere taşıman mümkün değildir elbette, fakat onlar oldu mu anne kokusu almış çocuk gibi kendini evinde hissedersin, tanıdık bir huzur sızlatır burnunu. Bir süre ayrı kalsan, özlersin. Kavuşunca yaşadığın mutluluğu tarif edemezsin. Edemezsin ya, etmek isteyip bunu başaramadığında, biri olsa yanında, öyle biri olsa ki, aynı senin gibi hissetse dersin. Şöyle olsa mesela, sen bir ezgi dinlesen kavuşma anında, sonra dönüp baksan ona, ruhunu aynada izliyor gibi olsan. Ruhunun düzlem aynadaki halini seyirden daha müthiş bir şey var mıdır yeryüzünde bilmiyorum.
Bazı şiirler kendiilerini yazdırmak için her ne kadar ’fazla’ nazlı olsalar da,
ben bunu sadece senin güzelliğin için yapıyorum..

İstanbul’da köy geceleri görüyorum gecelerdir. O kadar çok yıldızlar ki orada, sayamıyorum. Ama sen sayarsın biliyorum. Bir çocuk görüyorum, altı yaşında var yok, öyle güzel gülüyor ki, dişlerini bir şeye benzetiyorum ama tarif edemiyorum. Sen olsan, edersin. Ne iyisin. Ne çok bilensin. Acıya müptela demlerimin ne güzel çaresisin.
Her yeni başlangıçta senin adını zikrediyorum. Ederim, pişman değilim.
Aşkın en güzel gecesine saklıyorum o şiiri hala ya, okuyamam şimdi.
Hiç yeşil olmamış gözlerine, öyle naif bir atıf ki, dile gelse birlikte bayılacağız.
Birlik..
Birlik olmak için beklemelere değensin, ne mutlu mutlu birlikteliklere..
Boynu bükük bir Eylül’ün mutluluk sebebisin, ne mutlu bu yılın hüzün kaçağı Eylül’üne..
Eylülü ayıran kesme işaretler gibi, özel ismimi acılarından ayıran sana, ne mutlu.
Ne mutlu, mutlu sonlara..