Kaçmak istiyor bazen kalemim elimden; alıp başını gitmek istiyor. Hep sevgiyi ve güzel şeyleri anlatıyor benim elimdeyken.

İsyan ediyor ve karşı geliyor bana böyle kaçış zamanlarında. "Gürlemek lâzım, ok olup vurmak gerek karşıdakini" diyor.

"Sen hep gül kırmızısı yazılar yazmaktasın ve nar kırmızısı yazılar..." diyor.

Ve ekliyor bir yıldırım gibi ardından:

"Kan kırmızısı yazılar yazmak gerek kimi zaman da. Bir kılıç gibi ikiye bölmeli karşıdakini, başını yere düşürmeli."

Terörist gibi konuşuyor işte bazen böyle benim kalemim. Babasına karşı gelen bir çocuk gibi dikleniyor bana.

Çaresiz kalıyor ve susuyorum kalemimin bu diklenmesine.

Haksız olsa biliyorum ben ona yapacağımı da... İşte...

Kimi zaman da doru atlar gibi dörtnala yazılar sürmek istiyorum o kadının üzerine. Sürmek ve tepelemek... Yazılarıyla düşürdü çünkü beni de yere, yazılarıyla dize getirdi, başım önünde eğildi. Güzelliğine değildi yoksa...

Ah, güzel kadınlara karşı koyabiliyorum da onların yazdığı güzel yazılar karşısında sus pus kalıyorum.

Yazı ne müthiş bir şey Yarabbi! Ne karşı konulmaz bir cazibe! Ve kimi yazılar niye kutsanmış gibi?

Kutsanmış gibi yazılarınla vurdun sen de beni; yoksa kendin... Sen bir hiçsin.

Bu yüzden işte doru atlara atlayarak yazıları üzerine sürmek, bu yüzden yalınkılıç yazılarla kafanı yere düşürmek isteyişim.

Ah, seni yerlerde görmeyi ne çok istiyorum kan kırmızısı yazılar içinde yatarken!