Çok acımasızdır, sesini en deli yangınların ardına gizleyenlerin bakışları.Keşke konuşsalar, bağırıp çağırsalarda bu kadar derinden olmasa bağrımızda açılan yaraları.
Bir zamanlar çok severdim fırtınalar koparken sessizce bana sokuluşlarını, sanki hiç yakmayacak bizi sanırdım yangınlar, hiç üstümüze çökmeyecek sendeleyen yorgun yıllar, dokunmayacak bize yüzünün ardına zehrini saklayanlar.Meğer içime süzülen güz yağmuru değilmiş eylül akşamları.Çayın demi değilmiş dilimi burkan, rüzgar değil böylesine tozu dumana katan.İyi ki gizledin benden ansızın çıkıp gideceğini yoksa nasıl izinverecekti ellerim sabahlarımı zifiri zindanlara çevirmene.İyi ki veda etmedin, busene acıyı ekleyeip en derinime hapsedecektin suretini.Sonra bir daha nasıl ben bu cana hükmedebilecektim.İyi ki senden vazgeçtim demedin, yoksa ben nasıl nefes almaya devam edebilecektim.Söylesene ben bi daha nasıl seveceğim.Bende senin kurallarınla oynadım oyunun geri kalan yanını, hiç ağlayamadım gidişinin ertesinde, hiç dokunmadım kırık dökük hatıralarına.Almadım elime hiç telefonu, bi kez olsun aramadım.Eş dost seni sorduğunda cevap vermiyorum artık, külleri savruldu içimdeki alevin, herkese gülümseyerek bakıyorum tanıdık tanımadık.Nasıl olsa hayatımda hisseleri olanlaı fes etmeye senden başladık.