Özlemin kavuruyor içimi, seni her hatırıma getirdiğimde içimden bir parça kopuyor. Hak etmedim sevilmemeyi. Bu kadar acıyı yüreğimde yaşatmayı hiç hak etmedim. Sessizliğe gömüldüm yine. Yine her anımı acıyla karışık gizliyorum sonsuz sevgimi içimde. Her aşk biter derler oysa ben bitiremedim aşkını. Yüreğimde sakladım senli günlerimi. Şimdi onlarla yetinmeye çalışıyorum. Oysa hak etmemiştim “sensiz” yalnızlığı. Şimdi yüreğim öylesine buruk, öylesine çaresiz. Hiçbir çiçek açmıyor baharımda, oysa baharlarım da sonbahar hüznüyle ve sen bir yaprak gibi tek tek dökülüyorsun, sen döküldükçe ben azalıyorum. Seni sarmalıyorum yokluğuna ve ben yoksullaşıyorum…
Ben hala sensiz kaldım, umudumu sonsuz denizlere bıraktım, ayaklar altında ezilmeye mahkum kır çiçekleri gibi sevgimi ve sevgisizliğini birleştirdim , bana bu da yeter dedim. Bir sevdA yeter bize belki. Götürür beni umutların bahçesine ve ben belki bir gün o bahçede çiçek olup açarım… seni temiz renklere boyarım o masum teninde…