Varlığından şüpheye düştüm artık ve şüphe bir kör kuyuymuş... Kuyudan sana feryadımdır. Mademki yoksun niye var oldun?

Nerdesin? Çok sordum bu soruyu kendime, gece ıssızlığında ağaçlara, duvarlara, tanımadığım yüzlere bir haber almak ümidiyle. Bu soruya cevap aldığım gün -ki bekleme beni - desende ruhum huzura kavuşacaktı, çünkü anlayacaktım ki varsın, ben göremesem de bulamasam da varsın. Kabul edecektim seni bulamamak benim suçum ve eksikliğimdi ve ben gerçeği bilmenin gönül rahatlığıyla münzevi hayatıma dönecektim çünkü kalabalıklarda aradım seni hep.

Nasıl anlamadım bunca zaman aslında yok olduğunu. İnsan bir noktaya odaklanınca kaçırırmış ya büyük resmi, bende varlığı benim hayalim olan senin aşkına saplanınca kaybettim melekelerimi. Sana olan aşkım engelledi seni anlamamı. Sonra anlamdım ki sen yokmuşsun ve ben olmayan sana ulaşmak için giriştiğim mücadeleye âşık olmuşum aslında ve gözlerimi kör eden yokluğunun aşkıymış.

Kimsin? Kimsin ki seni görmeden, hissetmeden bekledim bunca zaman.

İnsan eşrefi mahlûkattır ama yeri geldiği zamanda iki ayaklı canavardır. Parçalar bütün mutlulukları, huzuru, insana ait bütün güzel herşeyleri. Gözü görmez yaktığı yorgan ilk tutuştuğu anda pire uçup gitmiştir aslında hatta omzuna konup izlemektedir yangını. İnatlaşmada mutluluk, öfkede huzur, yakıp yıkmada gurur arar insan. Evet, doğru tahmin ettin benim bütün bu anlattıklarım ve sendin benden bunları çekip alacak olan. Bana küçük bir gülümsemede huzuru buldurup, haksızım demeyi öğretecek olan. Nerden mi biliyorum? Sen yokken var olma ihtimalin fısıldadı bütün bu yalanları kulağıma.

Bu yazıyı -yalanı- ben uydurdum. Nerdedir bilmediğim, yüzünü görmediğim birisine hissettiğim yalanlar. Evet, yalandı yalan olması mümkün olmayan kısımlar hariç herşey. Çok var bu yalanlardan bende zira insanlara yok olduğunu anlatmaya başladığım bu yazıya kadar geçen ömrümde hep seni bekledim ve beklediğim her gün dağarcığıma yeni bir yalan ekledim. Artık anladım sen yoksun, kocaman bir yalansın ve bunu anladığım bugün tek gerçeğe bir kez daha iman ettim ki;
"Bir varmış başkada bir şey yokmuş...!"