Çok uzun zamandan sonra çaldın kapımı.Ben ürkek,ben durgun..
’’Git’’ dedim sana,gitmedin.Öylesine açtım ki sevgiye..Direnemedim daha fazla sana.
İlk defa sen dokundun yüreğime.Yıllarca beklediğim ve umutlarımı tükettiğim bir zamanda çıkageldin.Öyle saf,masum,öyle güzel ve anlamlı bir duyguydu ki bu..Sen kimseler bilmesin isterken,ben herkese bulaştırdım mutluluğumu.Sabahları sadece senin adını fısıldayarak güne başlamak ve bütün günü seninle sensiz yaşamak..Akşamları işten çıkışını dört gözle beklemek ve uykuda dahi yüreğinin her atışını kalbimde hissetmek..
Çok şey vardı bomboş hayatımda,adını tam olarak koyamadığım..Çok kısa sürede herşeyim olmuştun sen benim.Yıllarca yaşadığım soğuk kışlardan sonra gelen ılık ilkbaharlar gibiydin ya da ben öyle zannetmiştim.Çocuk oldum seninle,genç kız oldum.Anne oldum seninle,kadın oldum.Unuttuğum ve de özlemini duyduğum her duyguyu sende buldum.Babam oldun benim,abim oldun.Sevgilim oldun,bazen de kocam.Kimi zaman saf bir çocuk oldun ağlamaklı gözlerle.17 yaşında beklemiştim ben seni oysa ki,sen 38 yaşımda geldin..Hoşgeldin BAHARIM dedim sana ve kalbime aldım.
Aramızdaki engelleri unutmuştuk ikimizde,onlar bizi unutmadı hiçbir zaman.Başardılar sonunda.Baharımı çaldılar benden.Neden korktun onlardan,neden direnmedin?Benimle neden paylaşmadın ki?Kaybettim günışığımı,yaşama sevincimi..Sana ulaşmak için çok çabaladım çaresizce.Yıllarca beklediğim sendin,istediğim sendin.Gittin,’’ burdayım’’ diyerek.Bıraktığım yerde bulamadım ben seni.Nedenini hiç anlayamadım.
Sen giderken yüreğimi de aldın benden.Bak,yıllar geçti üzerinden ve ben kimseyi sevemiyorum,kimseye güvenemiyorum.
Sahi adın ne senin?Ben bilemiyorum..