Bir dönüp bakabilseydim kendime, elde ettiklerimi de kaybettiklerimi de orada görebilecektim.

Önce duramadım. Durursam sendelerim sandım, tekrar hız alıp koşamam sandım. Ben kaçtım, kaçtıkça hız aldım. Hız aldıkça alıştım. Hız tutkusu nedir bilen beni anlayacaktır.

Bir gün geldi, artık nefessiz kaldım. Önce yavaşladım...Ritmimi bozmadan sakin sakin durdum.

Biraz endişeliydim, çünkü dönüp bakma vakti yaklaşmıştı. Durmak yetmeyecekti. Koşma tutkusunun verdiği heyecanın yerini dolduracak birşey bulmak gerekliydi.

Dün seninle karşılaştıktan sonra artık vaktin geldiğini anladım. Artık ne koşabilirdim ne durabilirdim. Dönüp baktığım yerde sen vardın. Hangi kalıba sokmaya çalışsam da başaramadım. O an anladım, ben koşarken senden kaçıyordum. Ne boş bir çaba, sen benim içimde, sen benim benliğimde, senin yükün omuzlarımda koşmuşum bunca zaman.

Sana dair bir yolculuğa çıkıyoruz bugün; ben, kalbim ve vicdanım.

Özüm, benliğim, vicdanım, sağduyum, geçmişim, geleceğim, özgüvenim, şefkatim...Hep birlikte gidiyoruz. İyi dilekleriniz sadakamız olsun, dönersek varoluşumuza dair tabularımızı yıkmışız demektir....Dönmezsek hatıralarımız mirasımız olsun....