Sensizliğe durmak ! sesimi sensizliğe duyurmak istemiyorum artık !..
El ele dolaşan sevgi bedenlerini gördükçe geceleri rahat uyuyamıyorum. Yastığıma başımı koyup yorganıma sarılamıyorum. Yaşlı gözlerle uyanmanın acısını hiçbir mutlulukla telafi edemiyorum...İçimdeki o yoğun coşku hücrelerime kadar girip beni prangalarla çevirene kadar hep ismini sayıklıyorum. Seni sevmenin kanıtını hiçbir duvara pembe renkte yazamıyorum. Korkularla çevrili yaşamımım aynasını kırıp sadece seni göremiyorum. Kendimle yaptığım savaşların hesapsız sorgularını hiç kazanamıyorum.

Beni anlatan sen olmadıkça
Gözlerimden sen okunmadıkça
ben o sokak ismi verilen hayata sıcak bakamıyorum...

Çöl deryasına küçücük bir filiz ektim çünkü umursamadım sensiz hayatı. İçimdeki umutları gömdüm toprağa. Kimseciklerde çok önemsemedi zaten, küçücükken başlayan aşk küçük bitti mi dersin?...oysa ne hayallerim vardı. Büyütecektim seni tıpkı bir kelebek gibi rengarenk yansıyacaktık yaşam denen yanılgıda. Olmadı . Bu seferde olmadı. Zaman uzadıkça hayalin aktı gözlerimden ve ben sensiz adım atamıyorum hiçbir şeye. Varolamıyorum. Çıkamıyorum işte!...

Umursamıyorum hiç kimseyi
Bu yüzden de yadırgamıyorum pek kendimi...

Sokağa çıkamıyorum artık...bir rüyaydı dememek için her şey, yok olmak istemiyorum. Ellerinde çiçeklerle gezen sevgi dolu gönüllere sadece tek kişi bakmak istemiyorum. Yokluğuna nasıl dayanırım inan hiç anlamıyorum aşkını da çünkü sen neyi mahvettiğini bilmiyorsun?...

Yok ki ruhumun hayali bedenimde. Katran karası gecelerin gardiyanı kapatmış beni hükümlüğe. Şimdi sen ve de sensizliğin ortasında kalmış bir neyim söyler misin?... Bir çıkmaz sokak benimkisi ne yana dönsem hayaller karşılar yaşam denen aynadaki yansımalarımı. Yüzüm değişik, sözlerim tuhaf, susuyorum şimdilik. Sen senliğine dokunacak bir bedene git(me)...ne olur!...

Sensizlikte hayatta ne var ki. Eskimiş kalpler bir bedende , köle olmuş herkes sevimsizlikte . Kendimi yoğrulmuş bir odaya kapattım. Her tarafım sen ; İnce bir yağmur yanaklarımda sana koşuyorum...

Ve sen gidiyorsun
Yokluğun sokaklarda...
Hiç olmayacaksın artık
Kısaltılmış hayatıma sığdıracağım hüzünlerimi
Sensiz ölmek korkutuyor en çok beni... Gitmesen olmaz mı?...

Sokağa çıkamıyorum artık... sürüklenen vagonlar gibi umutlarım . Dönülmez terk ediliş var gözlerin de , neyin mecburiyetinde emanet ettin kalbini. Kim karşında aşılmaz duvar oldu da sen yokluğunda bensizleştin. Olmayacak bir söz bu. Anlaşılması şaşırtıcı bir olgu...

Dışarıda zemheri
Yüreğim kan gölü... istersen gel al bendeki solan gülünü
Yok oluş türküsü söylenir diller de
Yarınsız geceler de biter ... sevgileri sevemediler ki .

Çıkılmaz ! onca yitirilmişlikle sokağa . Avuçlarda kanlı bir aşkın hikayesi varken hayaller kurşun kesilir namlunun ucunda. Karşılıksız gün batımında yitirilmiş duyguları anmadan bakılmaz yeni günün sahte umuduna. Sen öldürdün beni elimdeki tek sermayeyle. Senliğinle bitirdin sensizliğini...

Sadece bir mum yaktım karanlık gecelere
İçimde sen terk etsen de beni /beklerim
Rüyalar kısa sürer; gelmesen de beklerim...

Sen yokken sokağa çıkamıyorum. Bilmiyorum hangi yanlışlığın içerisindeyim. Karamsarlık doğuyor bedenime bir ben sen olamıyorum. Seni yazmak en büyük yalnızlık. Şimdi kendimle çıkmaz sokağa yazıyorum masumluğunu. Bir bilsen neyi gördüğümü gözlerinden. Neyi sevdiğimi?. Anlamıyorum hiçbir şeyi, anlatamıyor hiçbir şey seni...

“ Sensizlikte çoğaltamıyorum hayallerimi...Sevdim seni ne olur bırakma ellerimi...
Yokluğun kara bulut gibi çöktü üzerime...seçeneğim yok ne yazık ki senden başka...”

E.ONBEY