İnsan ne kadar bir şeylere kendini hazır hissetse de aslında alıştırmaya çalıştığı şey gelmeden ona alışamadığını anlamıyor. Alışmak için her şeyi denese de, hiç bir şey değişmiyor. İnsan gene beklediği sonuca ulaşsa da o sonuç her zaman insanı olduğu gibi bırakmıyor üzüyor.

Beklide bundandır hep hüzünlerimin olması. Beklide hüznü sevdiğimden her şeyde bir şeyler aramaya çalışmam. İnsanları sevdiğimi bir ben çok iyi bilirim bir de beni bilenler bilir. Beni üzseler de, kırsalar da günlerimin, harap geçmesine sebep olsalar da ben onları hep sevdim ve hep seveceğim…

Ben ki insanları hep oldukları gibi kabul etmişimdir. Asla farklı algılamam, ben buyum diyene dostluğum arkadaşlığım ve gönül kapım hep açıktır. Girmek isteyen zaten bir yolunu bulmuş girmiştir ki ismi benimle bir ömür geçirecektir. “bir yanım hep eksiktir” demişti yarım olan bir yürek… Evet benimde hep bir yarım eksiktir, çünki insanlar geldikleri gibi gitmezler yürekten. Hep bir iz hep bir anı bırakırlar, geride kalanın anımsaması için…

Bırakılan iz belki bir cümledir, beklide bir nokta… İnsan yaşamaktan kaçtığında, hayatı hep geriye sarar. Eskiden olsa böyle yada şöyle olurdu diye geçirir içinden ama sadece düşüncesinde öyledir. Kimseye diyemesede yüreğinin derinliklerinde yaşadıkları hep eskiye özlemdir. Kaçışlar ve beklide yarım kalmışlıklar hep bundandır. Kim yada kimler bilebilir ki bunu, yaşayandan başka…

Hayatı hep yarım yaşadım ve hep yarım yaşamaya adayım… Hayatımın kalan diğer yarımına da merhaba dercesine her güne yeniden merhaba diyerek uyanıyorum ki, bir gün öncesi bile yarım kalandır, benim için…




25.08.2009 00:30