Bu gün hayatımın penceresinden baktım ve gördüm ki içimde kasırgalar kopuyor. Bir yanda imkansızlıklar, bir yanda ben ve yaşamak zorunda kaldığım talihsiz gerçekler.
O umutla dolu masum kız çocuğunu ne hale getirmiş hayat. Ne hale gelmişim farkında olmadan, kendimi tanıyamıyorum. Günahların ve hayal kırıklıklarının mevsimini yaşıyorum. Soğuk ve acımasız bir kış gecesi gibi; ve bu çileli, soğuk mevsim bütün ruhumu bedenimi sarmış, ellerimi, yüreğimi üşütüyor.
Artık her şeyin bittiğini, hayat bahçeme bir daha baharların uğramayacağını düşünüyorum. Dışarda o herkese yaşama sevinci veren ılık baharın kendisini tüm ihtişamıyla gösteriyor olmasına rağmen.
Kendimden kaçıp gerçek baharlara sığınmak istiyorum. Ama kendimden de soğuk ve kasırgalarla dolu hayatımdan da kaçamıyorum. Boş bir çırpınıştan başka bir şey olmuyor elime geçen.
Ruhum başka insanların çıkar dolu bakışlarıyla kirli ve çarpıtılmış sevgi sözcükleriyle kirleniyor. Ve beni sevdiğini söyleyen herkes biraz daha soğuklaştırıyor karanlığa boğuyor hayatımı. O herkesin muhtaç olduğu, bir damlası için canını vermeye hazır olduğu kutsal kelime beni cehennem çukurlarına gömüyor. “Eğer sevgi bu denli zarar vermekse lütfen kirli sevginizi benden uzak tutun” diye herkesin yüzüne haykırmak istiyorum. Alın bendeki günahlarla yıkanmış sevginizi bana zarar veriyor...