Sevgili yine sensiz bir gecenin koynuna atıldığım saatlerdeyim.Pencerenin kenarında sallanan sandelyemin üzerinde göğe doğru uzatıyorum bakışlarımı,çehreni geriyorum o uçsuz mekana.Nazlatıyorum sevgili seni , sokuluyorsun yüreciğimin en içine en derinine.Merak etme sarıyorum seni yine istediğin gibi sevdiğin gibi huzura erdiğin gibi soluğuna soluk katar gibi...

Şimdi bir şarkı dilimde birlikte dinlediğimiz hani Müzeyyen Senar ’ Koklasam Saçlarını Ta Fecre Kadar ’ huzuru kuşandım sevgili,seni kuşandım baştan aşağı.

Sen ! Sen sevgili ne güzelde duruyorsun mavi kelebeklerin arasında , bukle saçlarının arasına sızıyor kelebeklerin kanatlarından süzülen narin çırpınışlar ...

Senden haberli bir edayla süzülüyor bir kelebek penceremin kenarında duran yaseminin yaprağına gözlerim ’ gözlerim tutuklu şimdi haberin salınmasını bekler ; korkulu ve hafif nemli gözlerle (.)

Yada Sen Dur ...

Çek üzerimden ayrılık haberlerini istemiyorum ’Sen’ adlı sensizliği canımdan can’ı alma kelebeğim bırak huzurum dem tutsun geceme.Bırak kelebeğim sus istemem haberi kalsın kanatlarında kalsınn.Yakma beni zaten yanarım görmezmisin,ağlarım hınca hınç dizlerime vurur ellerimi ağıt yakar gibi görmezmisin soluğumdan çıkar ayrılığın yangını yanar içim dışım odam gökyüzüm.Yaseminin yaprağıda kaldıramadı yükünü bak iyice eğdi başını,sus sen , git sen.Sen ! Sen göğe uzan iyisi mi bırak beni SEN adlı sevdamla...Bırak Kelebeğim Bırak ...