1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
632
Okunma
Hayat elimde dağılır iken bir yerlerinden toparlayamıyorum.
Gidenleri toplayıp da benim yapamıyorum. Benim olmayan ne varsa göz
dikiyorum. Ama ellerim bomboş sonunda. Huzur arıyorum nedenini bilmediğim,
uçsuz bucaksız sonsuzluklarda. Sığınaklarımla dolaşıyorum her şeyden kaçarcasına.
Umutlarımı soluyorum dört bir yana. Tutup da biri umutlarımı hasretlerim ile kavuştursun
diye. Nefes alamıyorum çoğu zaman. Ters yüz edip de hayatı, elimde oyuncak olmuş
çocuklarımla oynuyorum. Kalbi kırılıyor rüzgarın, soğuk direnişlerini yüzüme vuruyor.
Ben üşüyorum, gece soluyor. Gece soludukça tüm kırgınlıklarını ben, nefes alamıyorum.
Cevap Yaz