ÖLÜM!!! Hiçbir zaman aklıma gelmezdi bile ölüm olduğunu bilirdim oysa ama hep ertelerdim daha gencim diye ama yanılmışım. Azrail küçük, büyük, zengin, fakir, yaşlı genç yada ağa paşa dinlemezmiş alıyormuş canını!!! Aslında o kadar hayat yaşadım ki; kimin namaz kıldığını kiminde camiyi kendi mesken yapıyorlar. Gördüm çevremde ama yinede ders ibret almadım. Ama neden ? Annem beni uyarmadı neden ?babam beni görmedi neden…..?? söyleyemezlerdi çünkü onlarda benim gibi dünyanın hayatın sefasını çekiyorlardı ama öbür dünyanın cefası akla gelmiyorlardı nefsim şeytan bir olunca hem ALLAH’I hem de ahir etimi unutum!!! Aslında bir gün çarşıya çıktım. Ellimde birkaç kuruş bozuk para vardı ve yolda yaşlı çok tatlı nur yüzlü bir teyze vardı.Bende ellimdeki bozuk paraları ona tebessümle uzatım bir sıkız param ona bir ilaç parası oldu..!! Bana baktı ve şöyle bir şeyler söyledi:
____kızım ALLAH’TAN kork neden sen sen değilsin!! Biraz çevrene bak hiç mi öleni görmesin
hiç mi ahir etini bilmesin….
____Aman… teyzecim zaten bana ölüm deme ay çok tır sıyorum hem ben daha gencim dünyaya bir kere geliyorsun onu da sefasını çek dedim ve tam ayrılacaktım ki;
____kızım bak sen kendin diyorsun dünyaya bir kere geleces ama sende şunu da unutma ki; dünya mümin için zindan kafir için ise cennettir demiş (behlül dane )efendiler ve sunuda unutma mezardakiler de ise bir gün senin gibi gençtiler unutma sakın
____Aman cok konuştun teyze ya hepsi boş geç
____ALLAH seni ve senin gibilerini doğru yolla iletsin ve ıslah etsin
ama yine bir içimde sıkıntı vardı. O teyzenin sözleri aklımda kalmıştı ne kadar geç dediysem de o son sözleri aklımda kaldı ve bunun için hayatıma düzen vereceğime karar verdim artık bende tam bir. Müslüman olacaktım ta… doğum günüm yaklaştığı güne kadar ama çok hey canlıydım ve en güzel ve en çekici ben olmalıydım kızların arasında arkadaşları kıskandıracaktım ve kuaföre gitmek için evden çıktım aklımda yine dünyevi şeyler vardı “ARABA” en büyük hayalim olmuştu babam söz vermişti yirmi ikiye girdiğimde alacaktı bana ve yirmi ikime bastım bu gün arabamı düşünüyordum ve hiç ama hiç aklıma ölüm gelmemişti bahçenin kapsından çıkar çıkmaz cadde fırladım acemle vardı kuaföre yetişecektim aklımda sadece arabam vardı o kadar hey canlı ve tetir dingindim ki; gelen kamyona dikkat etmedim gözümü kapayıp açana kadar kamyonet çoktan ezmişti beni bu hayatı dünyevi şeyleri düşünen beyin serilmişti yerlere bu özene bösene baktığım beden ise cadde de paramparça olmuştu hiç beklemediğim ve hiç düşünmediğim şey gelip çatı hem de en büyük günüde doğum günümde ama kim bilebilirdi ki;doğum günüm ölüm günüm olacak ve ölümüm gerçekleşmişti. Yanıma iki melek geldi bir ara din kültürü öğretmenimiz demişti münkir ile nekir olacaktı isimleri melekler ruhumu ya rahman yada azab meleğine vereceklerdi



NOTT: devamı gelir inşallah ALLAH canımı almasa yazmaya çalışırım lütfen yanlışlarımı söylemeyi unutmayın teşekkürler saygılar….