SİTEM ARABASI
Duyurmak istedim sesimi sana
uzunca birşeyler karaladım sana
yazmak istemediklerimide yazdım aslında
görmek istemediklerinde gösterdim sana
unutma bu kalp hep senin yanında
içi dolu öfkeyle haykırıyor durmadan yüzlere.kim bilir kimlere dökmüştü derdinide dinletememişti kendini ellere.
neden bu kadar öfkeliydi acaba.öfke mi karartmıştı bu kadar gözlerini.ışıl ışıl parlayan gözlere ne oldu ya?
o gözler öfkeden mi parlıyordu şimdi?sitem basmıştı yüreğini dağa,taşa,yaza,kışa hep bir sitem vardı şimdi onda.
sitemde kalbini karartmıştı tıpkı öfkenin gözlerini kararttığı gibi.karanlıklar basmıştı bu aralar onu.gözü kara,
gönlü karaydı.ya aklı,aklı hangi renkti acaba?
öfkeler yerini bulduğu zaman hafifledi bu kalp.öfke tükürdü insanların yüzüne.sitem etti taş kalplilere.
bu şehri sevmiyordu artık ona üzüntüden başka hiç bir şey vermiyordu bu şehir ve insanları. boğuyordu adeta bu
şehir onu.düşmandı ona.kim bilir belki de hayatı bulduğu tek şehirdi.ne onla ne de onsuz olabiliyordu.
ama boğuyordu işte bu şehir insanlarıyla birlikte.içindeki tüm dertleri anlatmıştı bu şehre ama
dinletememişti kendini bir kere.öfke yağmurunu dindirtememişti,içindeki kin çukurun sevgiyle doldurtamamıştı,
düşmanlık çamuruyla oynatıyordu onu.
sitem arabası geçiyordu kin çukuruna girerek,düşmanlık çamuruyla sıvıyordu tekerlerini.işte tüm bunlara dur
diyemiyordu bu şehir!tek suçu buydu.
sitem arabasının içinde gitti her şey, tüm sitem ve sitemliler!
gitti diyorum işte sana.sitem arabasıyla gitti her şey;öfke,düşmanlık,kin.artık mutlu olma zamanı.bu şehrin
insanlarını duymama zamanı!çünkü onlar yokartık.sitem arabasında hepsi.onunla birlikte yolladım onları sonsuzluğa.
sana güzel bir şehir hazırladım ellerimle.gel sen mutlu ol bu şehirde tüm sevdiklerinle.şimdi bu şehir seni
bekliyor elinde bir demet gül ile....
DEMET SAKARYA