Parmaklarım,düşüncelerimle işbirliği içinde ,banada onlara yardım etmek düşüyor. Düşüncemde İstanbul’u tanımadan, tanıdığım yer var. Beyoğlu. Parmaklarım günün yorgunluğunu,uçlarında hissediyor ama yinede harflerin üstünde gezinmeye başladılar,itiraz etmeden. Ben yazmayı seviyorum ,onlarda bana ihanet etmiyorlar. Biz iyi bir ekip olduk,düşüncelerim,parmaklarım ve ben. Beraberliğimiz sonucunda duygular,hisler ortaya çıkıyor, çoğalıyoruz,çoğalıyorum. Sıra sıra harflerle şekillendirmek istiyorum kalabalığımı. Son günlerde büyük heyecanlar içindeyim,yıllardır içimde büyüttüğüm çocuğun doğum sancılarını çekiyorum. Meslek sahibi oluyorum. Daima bir işim vardı, ama yapmak zorunda olduğum işler,mesleğim değildi. Son işim ve bana en çok yol gösteren işim Beyoğlun da. Her sabah tünelden çıktığım anda kendimi başka bir zaman diliminde başka bir yerde hissederim.İlk gördüğüm tranvaydır,sonra gördüklerimi sayfalar dolusu yazsam bitmez. Azar azar anlatmaya başlayayım..Hoşgeldiniz..
Beyoğlu nu bir çok yazar çizer kaleme ,tuale dökmüştür, anlatmıştır. Ben taşını, toprağını,tranvayını ,tünelini anlatmayacağım. Gördüklerimi,yaşadıklarım ve hissettiklerimle bir araya getirip herkesteki Beyoğlundan ziyade,bendeki Beyoğlu’nu anlatacağım. Yazabilmek için zaman zaman zorlanırım,yazmak isterim parmaklar hazır,düşüncelerim karışır. Ama Beyoğlu benim düşüncelerimi karıştırmıyor beni düşündürüyor.İlk iş günüm geldi aklıma...Çok zordu! Hizmet sektöründe ilk defa çalışacaktım,bu sorun değildi zaten hayatım boyunca birşekilde hep hizmet ettim. Farklı biryer,farklı insanlar,İstanbul ’un merkezi,taşıyabilecekmiyim yada taşınabilecekmiydim? Beni endişelendiren buydu. Kişilere , mekana göre nasıl davranmam gerektiğinin planını asla yapmam. Bulunduğum ortamın insanı olurum,ortamda memnun olur, bende. Bu ortamın bana, ihanet etmeyeceğinden emindim,bende etmeyecektim. Nereden başlayacağım konusunda sıkıntı çekmedim evim gibi düşündüm orayı. Salonum,mutfağım...ve toparlamaya başladım dağanığı. Kimseye sormadan eteğimi belime doladım ve kendi düzenimi kurdum. İnsanlara karşı kendi düzenimi kurmadım, ben onların düzeninin içindeydim. Ortak bir nokta bulmak bile mümkün değil, demirbaş olmuşlar orada.Biri sobanın başından kalkmayan,biri iki masa ötede resim yapan demirbaşlar. Onlara ulaşmak,mekana alışmaktan daha zordu. Sabırla,emek vererek bugüne geldim. Bu günümümü merak ettiniz,hepsinin hayatlarında bir nokta oldum. Son nefeslerinde akıllarına gelirsem huzur duyacaklarını düşünüyorum. Ben onları yaşadım ,onların yaşamasına destek olurken.

Devam edecek