Bir celladın ellerimdeymiş sevgim,aylarca fark etmemişim.Öyle bir an geldiki cellat bana gerçek yüzünü göstermeden çekti
avuçlarındaki ipi hiç sorgusuz sualsiz.Azrail kapımda şimdi birşeyler söylemenin ne manası varki;ne anlamı varki anlatmanın
sevgiyi.Anlatsamda azrail anlarmı,cellat anlarmı sevgiyi,o; sadece görevini bilir infaz etmeyi,azrail ise boğazına yapışıp elinden son nefesi istemeyi
Kimbilir kaçıncı canım ben aldığı,kim bilir kaçıncı yürek sevgisiz bıraktığı.Acaba celladın hiç mi yok yüreği?hiç mi sevmedi benim gibi?
işte ne anlamı varki şimdi bunları anlatmanın celladın yüreğini anlayıp sevdanın ne demek olduğunu,hiç bir yararı yok biliyorum.Artık öğrendim herşeyi,kaçıncı kez çıkışım bu idam sehbasına bilmiyorum.Ama bu kez gerçekten ölüyorum,gerçekten veriyorum son nefesimi.Boğazıma birşeyler düğümlendi söylemek istiyorum söyleyemiyorum.Ne azrail müsade ediyor söylememe nede cellat,en sonunda yorulup vazgeçiyorum ve sonsuza kadar susmaya karar veriyorum.Bu suskunluk beni bir kere öldürür ama cellat farkına varmadan ardında bıraktığı ölülerin sayısını binlerce kez ölüyor.Bir gün olurda fark ederse bunu gerçekten sevdiği birini infaz ederse benden sonra,işte o zaman geriye dönüşsüz bir infaz olur bu.Bir türlü uzanmaz elleri ipi çekmeye fakat azrail beklemektedir o son nefeside almak için,cellat yalvarır ne olur!ne olur!alma onu benden; diye ben canımı vereyim onun yerine;oysaki geç kalmıştır.Son biletler çoktan kesilmiştir sevdiğinin adına üstelik kendisi imzalamıştır o biletleri imza gerçek üzerindeki sevgi dolu sözcüklerde ama malesef dünya yalan bunu hesaplamamıştır bir türlü hesaplayamamıştır.Ne yapsa boştur artık sevdiğini kaybetmek üzeredir,belkide kaybetmiştir.
Sonra cellat kendisi çıkar idam sehbasına,kendini bir türlü affedemeyip bu vicdan azabıyla yaşamayacağını anlamıştır.Azrail onun canını almak için beklemektedir.Ama unuttugu bir şey vardır celladın adına bilet kesilmemiştir
ÇÜNKÜ;SEVENLER SEVDİKLERİNİ ASLA İDAM ETMEZLER