Ne yalan söyleyeyim benimde , adına şu ’platonik aşk’ dedikleri aşkın bir nev i si olan histen.
Tanımlarsak biraz şöyledir şu platonik(platon gezegeni vardır, uzak olduğundan dünyaya, kişininde uzak olmasından dolayı öyle denmiş...platonluk platonik aşk)...bu aşkta içinde yaşarsın yaşadıklarını, kendine söylersin ancak hislerini,hayal dünyanın eksenini yine kendin kurarasın(tek kahraman olarak) ve iki kişi arasında dönmesi gereken ilişki tek senin etrafında döner.
Aşık olduğun kişiyle kalabalıklar arasında oyun oynar , onunla konuşurmuş gibi yaparsın, oysa her gün bir senaryonun parçası olan bu sahnede tek oynayan olmak zamanla kişiyi sıkmaya başlar.
Bence bir aşkın alamati, sevdiğini görünce içinden kopan ’CIZ’dır.Akıverir içine ansızın, yağın tavada eridiği gibi,kızgın ateşin altında tüttüğü gibi erirsin.
Kalp atışları hızlanır...dum dum duumm...eklemlerinden bir titreme ile canın çekilir gibi olur oracıkta. O cız varya işte onu önemsediğinin ve sevdiğinin alamet olarak ta kendisidir.
dünyada garip bir çocuk olursun, hislerinle yapayalnız olur,onu gördükçe sana eşlik eden CIZlarınla kanka olursun.
İşte seni ilk gördüğümde bir patlama misali ’cızlar’ koptu içimde, hemde artçı şoku vererek art arda durmaksızın...
Sonraki günlerde, eni her durakta servis beklerken gördüğümde, bu cızlar beni hiç yanlız bırakmaz oldu....(devamı var)