İnsanlar...Hergün aynı yolda hep biyerlere yetişircesine koşuşturmalar, gülüşmeler,
hüzünler ...hep aynı caddede tam o gökyüzünün parıltısını denize vurduğu yerde,
O ßankta yaşanıyor .

Derdini , kederini, hüznünü sevincini alan o ßanka koşuyor.Çevrenin o kadar kalabalık olması ve senin o kalabalığın o kargaşanın içerisinde ßi yerlerde kimßilir ; ßelkide o bankta
olupta susman ... Şöyle diyelim susma erdemliğini başarabilmen.

Dedik ya hergün koşuşturuyoruz !!
Yaşam kavgası ya da o hayat benim o lüks yaşam ßenim olmalının kavgasını yapıyoruz...O ßankta oturan denizin sahile vuran en son dalgasını yaşıyor.Yüreğiyle bir başına karanlığın en son yıldızı oluveriyor...

O ßankta hüznünü, bırakıyor geride bıraktığı üzüntüden ßiraz olsun uzaklaşabilmeyi umut ediyor* ... ßelkide toprağa düşen en son yağmur tanesini ßırakıyor gözlerinden damla damla...

Deniz bu kadar parlak ,gökyüzü bu kadar umut dolu mavi, Hüznün karanlığı niye ßenle ?Karanlığımın yıldızı nerDe?

Hüzünlü yüreğimin en Değerli parÇası nerDe???