Bana çocukluğumu satar mısın?
Sanrılar dolanıyor yine odamda… kayıp geçmişten kısa kesitler sergileniyor sessiz duvarlara… gölgelenmiş defterime birkaç gölge daha ekleniyor kalemimle… açık camı fırsat bilip damlıyor karanlığa fısıltı… aralık kapının ardındaki siyaha uzanıyor ellerim… ve geçtiğini zannettiğin geçmiş tekrar seninle…

Bana çocukluğumu satar mısın?
Başımda siyaha galip gelen bir beyaz… çocukluğunla tanışman isteniyor… tanışan sen… tanıştıran yine sen… renkli sayfalara dönüşüyor birden yazdığın her kağıt… yüzünde bir çınar ulu kentim kayboluyor... anılara ezber oluyor kalemin… yazan sen… yazdıran yine sen…

Bana çocukluğumu satar mısın?
Küçükken düşlediğin büyüme hayalindesin yine… düşleyen sen… büyüyen yine sen… işte çocukluğun karşında… sana korkup kaçtığın geçmişi izletiyor tüm cesaretliğiyle… siyah giyen adamlar ve kadınlar var şimdi orda… sana seni anlatıyorlar… dinleyen sen… dinleten yine sen…

Bana çocukluğumu satar mısın?
Geçmişin izlerini yok etme çabasındayken çıkıyor karşına kendin… odanın en kuytu yerine pusmuşsun… aralanan kapıda hala gözlerin… geçmiş yine el sallıyor sana… çocukluğun seninle konuşuyor… konuşan sen… dinleyen yine sen…

Bana çocukluğumu satar mısın?
Benliğim fırlayıp çıkıyor dışarı… orda öylece izliyor beni… korku sarıyor anılarımı… izleyen ben… korkan yine ben… bir şeyler fısıldıyor kulağıma… sessiz ve sakince… diyor, bana çocukluğumu satar mısın… alan ben... satan yine ben...



Sevda Arslan