bir dostum var,kızabildiğim...ona kızabilmek de bir erdem,pek azının bildiği bir erdem...kızabildiğim sürece,o derece gerçek!
insanlar sevdiklerine,dostlarına kızamazlar!sevdikçe,dost gördükçe putlaştırırlar onları!bir tapınma eylemi başlar sonra.gerçekliğini yitirir herşey.ben ona kızabiliyorsam,o benim gerçek dostum!
benim öncelikle bir düşmana ihtiyacım vardı.en azılısından!ama onu bulamadan buldum dostumu.şimdi düşmanımı,kurtarıcımı,kudretimi beklemekteyim.birazda onu betimlemeli!
düşmanım olmazsa savaşamam.savaşmak güdüleriyle donatılmış ben,o olmazsa saçmalar.sonunda bozkırda,atlıların ortasında,yağma çapul ve tecavüze rağmen,toprağı çapalayan meczuba dönerim!
düşmanım kadar kuvvetli olur benliğim.onun cevvalliğine karşı yükselir,daha yüksekte olması gereken cevvalliğim!bu savaş olur,mutluluğum ya da dinginliğim.kazanmadan mutlu olunmaz bilirim!kaybetmenin bile vardır hediye bir saadeti.öyleyse savaş esastır.ve ben meydanda onu beklemekteyim!çok seveceğim düşmanım!belki dostum kadar sevebileceğim düşmanım!
bunların hepsi ben için.onsuz olamadığım,yalnızlığımın kendisi,ilk sırdaşım ve kadim dostum...’’ben’’im için...
uzunca bir vakit onunla kaldım kuytularda.’’uzaklar’’dı gittiğimiz yerlerin adı.ne kadar gittiysek o kadar yalnızlaştık onunla.o kadar tanıdık birbirimizi...önce kavga ettik ama sonra öyle bir barıştık ki,gitmeyenler bilmez ki gitmeyenler başaramaz!bu gitmeyenlerin tümü,içinde bir düşmanla yaşar. bu dur onları zavallı kılan!güçsüzleştiren,acz içinde kıvrandırıp soysuzlaştıran!insan içindekiyle dost geçindikçe barışıyor ve asıl hayat o zaman başlıyor!
tek çıktığım yolculuktan,’’ben’’le birlikte döndük.dost geldi,sıradaki de düşman!