GURBETDE RAMAZAN

Bugün bulunduğum ülkede büyük bir aliş veriş merkezine alışveriş için gitmiştim.
Bakınıyordum indirimli mallara ve alacaklarıma. Birden indirimli satış bölümüne gözüm takıldı ve gördüğüm yazı “mübarak ramazan” diyordu. Hemen oraya yöneldim, temel gıdalarda çok indirim yapılmış ve ramazan için pirinç, un, yağ, vesaire doldurmuşlar. Birde Ramazan için yardım paketleri hazırlanmış, sanki kendimi birden ülkemde gibi hissettim, sanki yazılar ingilizce değil ve konuşulan dili ingilizce değilde ben kendimi ülkemde ramazan hazırlığına çıkmış gibi hissettim. Gayri ihtiyari hurmaya uzandım bir anda hem gülümsedim, hem de duygulandım. Ne güzel bir duygu, ne güzel bir haz duydum anlatamam. Birden dışarı çıkıp o güzelim camilerimizdeki mahyaları göreceğim sandım. Hızlı bir şekilde, huzur içinde biten alış verişten sonra dışarıda cami ve mahyaların buradan çok uzakta olduğunu anımsıyarak, olsun yüreğimde olan bu inancı ve imanı taşıdığım için ALLAH’ima şükrettim. Marketde gördüğüm bu manzara beni çok mutlu etmişti.
Oysa yıllardır burada camilerin olduğunu ve ramazan boyunca halil ibrahim sofrasının açık olduğunu bilen biriyim. Buna rağmen birden nedense duygularım ala bora olmuştu.
Ramazanin vermiş olduğu duygusallık sanırım.
Evet Ramazanda buradaki müslüman vatandaşlar fitre ve zekatlarını yada bağışlarını camiye veriyor, burada yaşayan yardıma muhtaç yada öğrencilere yardım yapılıyor. Birde isteyen gidip o açık olan sofrada iftarını yapıyor.

Bayram sabahı, sabah kahvaltısı, öğlen, akşam yemeği, bayramlaşma tabi bu tip seyler bayram sonrası ilk tatil günü yapılmakta burada.
Özellikle kurban bayramında bayram yemeği kurban etiyle dahada güzelleşiyor, herkes bayramlaşıyor, yenen et pilavın ardından baklava ve çaylar muhteşşem güzel bir ortam. Benim bildiğim kadari ile yıllardır sabah kahvaltıyı, burada yaşayan bir bayan eczacı veriyor, öğlen yada akşam yemeğini ise kestiğı kurbanla bir iş adamı veriyor. Tabi isteyenler katkıda bulunuyor .

Ama ben bugün baya duygulandım marketteki gördüklerimden dolayı. Tabi burada müslüman çok. Pakistan’lı, İran’lı, Irak’lı, Afgan’lı, Mısır’lı ve tüm ülkelerden var. Ama sanırım azınlık Türkiye’den.
Yinede ne olursa olsun ramazanda ülkenin hali havası farklı bana göre sadece manevi hazzı yeter.
Yakın camilerde ezan duymak, çocukluğumuzdan kalan bir alışkanlık sanırım. Kapıda yada pencerede ezan beklemek .
Çocukken yaşadığım İstanbul’da ki ramazanların tadı var mıdır şimdilerde? Herkes bir teleş içinde, günler önceden hazırlıklar yapılırdı.
Sanırım yinede bir teleş vardır, şimdi ben gurbetden sılaya tüm müslüman kardeşlerimin ramazanını tebrik ederken hayırlı, bereketli, sağlıklı, huzurlu ramazanlar diliyorum. Güzel bir bayrama erişmeyı, ülkece huzura ihtiyacımızın olduğu bir ortamda huzuru bulmamız dileklerimle, saygılar yolluyorum.
CANADA’dan
Bir şiirle yazımı bitirmek istedim.


ÇOCUKLUĞUMUN RAMAZANLARI

Oruçlu iken ezan beklemek,
Gel seninle bugün oruç açalım,
Salacakta bir fincan çay içelim,
Ben küçükken burada ezan bekledım...
Ezanlar başlayınca gök kubbe sanki nefes almazdı,
Martılar çığılık çığlığa hiç susmazdı,
Deniz bile coşkuyla kıyıya vururdu,
Ah İstanbul`um benim şehrim...
Anam babam sofrada bizi beklerdi,
Şimdi Karaca Ahmet`de kara toprakta,
Sizsiz bu Üsküdar, sizsiz Salacak
Çok acı versede ne çare ki emir hakdan geldi
’bir gün bir gün bensiz kalacak demiştim
Dediğim oldu işte yaşarken İstanbulsuz kaldım
İstanbul’dan çok uzaklardayım.
Gurbette size hasret sizden uzak yaşamsa, yaşıyorum işte...
Herkes birgün sizin gibi kara toprağın altında olacak oraya gidecek,
Ben sana size sesleniyorum ramazanda
Bugün benimle iftar eder misin?
Salacakta bir çay içer misin?
Karşıda Beşiktaş`i izlemek,
Ya Ortaköy Bebek?
Sariyer`de sahurda börek yer misin?
Sultan Ahmet`de sabah ezanı dinleyipde,
Eyüp Sultan`da namaz kılar mısın?
Geceyı bitirdik bak bir gün oldu,
Böyle bir güne benle var misin?

İSTANBULU DOLAŞMAYA BENİMLE VAR MISIN?

Gurbet Meleği