Bir sessiz gece daha...
T.V.ile aram hiç iyi olmadı. Haberleri izlerken engel olamadığım asabi hallerim bir süre sonra T.V.’ yi kapatmama neden olur. Haberlerin yarım kalması pahasına...
Yarım kalan sadece; haberler mi?
Bir gece öncesi yine; aynı rüyayı görmüştüm. "Kapı açılıyor ve içeriye her yanı kan içinde bir asker giriyor. Elinde ise; ay yıldızlı bayrağımız. Beni vuran pkk; beni buraya getiren ise; ülkem üzerinde oynanan oyunlar. Kanlar kanlar akıyor. Durun, yormayın kendinizi derken; eli uzanıyor ellerime."
"Al bu bayrağı ben yere düşerken bile düşmemeli bayrağım yerlere....
Tam uzanıp alacakken küçücük bir el benden önce uzanıyor. Bir çocuk eli...
Çocuğun gözlerine baktığımda ise; şaşırıyorum. masmavi gözleri gülümsüyorken yüzüme..."
Sen ama; sen! MUSTAFA KEMAL ATATÜRK!
Evet ben MUSTAFA KEMAL ATATÜRK’ üm diyor. Ama sen öldün. hayır ölmedim. hala yaşıyorum. Nerede yaşıyorsun? diyorum. Yüreğinde,aklında,nefesinde, toprağında...
Sonra; bayrağı ellerime bırakıp, kayboluyor. Bir anda bir rüzgar çıkıyor ve ellerimdeki bayrağım dalgalanmaya başlıyor. Bayrak ellerimde büyüyor,büyüyor ve dünyayı kaplıyor. Tüm insanlar bayrağımın altında; yüzlerinde gülümsemeler, sevgi ile aynı sözleri söylüyorlar. NE MUTLU TÜRKÜM DİYENE..
Bizler; aynı toprakta, aynı bayrak altında elele, beraberce yürüyeceğiz. Oyunlara gelmeyeceğiz. Başka vatan yok, başka toprakta...
saygılar tüm kardeşliğe...