Artık tek başınaydı, sevdikleride onu birer birer terk ediyordu. Görsel anlamda yanında aileside varsa gerçek anlamda o kadar yanlızdı ki hiç kimseye anlatamaz olmuştu.

En yakınındakiler bile farkında değildi günden güne eriyip bittiğini görmüyorlardı, göremiyorlardı..!

Dış görünüşü iyi olsada ruhhen bitmeye başlamıştı bile...
Her saat, her dakika, her saniye etrafında tartışmalar dönüyordu. Aynı evde birbirleriyle kavga eden yüzler görüyordu. Etrafında insanlar kendi kavgalarından, tartışmalarından onu unutmuşlardı sanki..

Kalabalık bir evde tek başına yaşar gibi olmuştu. En yakınları bile sadece kendiierini düşünür olmuştu. Kafasına cevapsız sorular gidip gidip geliyordu. Kendi başının çaresine bakmalıydı artık.. Bir şeyler yapmalıydı? Bir şeyleri tek başına başarmalıydı..! Ama elinden hiç birşey gelmiyordu..

Sanki gözünde zamanla herşey değerini kaybediyordu. Bir an için düşündü ’’ eski günler ne güzeldi ’’ diye..

Eski, günlerini özlemişti. Geride kalan o mutlu günlerini.. Artık ona herşey anlamsız geliyordu..! Tutunacak birisine o kadar ihtiyacı vardı ki, ona güvenen, onu seven birisine can havliyle atılmak için bekliyordu... Ama yanlış bir şeyler yapmaktan hep korkuyordu o yüzden her zaman için temkinli davranırdı. Zaten acele etmeyi hiç bir zaman sevmemişti...

Zaman geçirdiği insanlar, eskiden birlikte mutlu olduğu insanlar artık ona acı veriyordu ve onun elinden gelen hiç bir şey yoktu...


*
Sevim BEYHATUN