Takvimler 17 Ağustos’u gösterirken deprem,olanca hızıyla vurdu balyozunu.Mutluluk gecede asılı kaldı.Gece ise,bir uğultu canavarının dişleri arasında,sabaha ulaşamadan birçok hayallerle birlikte enkaz altına gömüldü.
Öğretmen arkadaşlarım,öğrencilerim,komşularım ve nice insanlardan geriye yırtık fotoğraflar,pencerelerden sahibini ararcasına sarkan perdeler ve duvarlarda asılı takvimler kaldı.17 Ağustos 1999
Durdu saatler… Durdu dünya… Bir yerde hayat gemisinin rotası yön değiştirdi.Yıldızlar kaydı gökyüzünden.Ölenlerin yıldızlarıydı belki;tıpkı inanışlarımızdaki gibi.Kurudu göz pınarlarımızdaki yaşlar,yüreklerimiz ağladı.Bir sis bulutunun arkasına gizlendi umutlarımız.Acı çığlıklar,dünyanın başka başka yerlerinde çınladı.
Ayakta kalanlar,bir yerlere tutunma,bir yerlere sığınma ihtiyacı duydular.Yaşam savaşı vermeye başladılar küf kokan çadırlarda.Geceleri yaktıkları ateşin alevlerinde,uzadı gitti bilinmezliklere doğru düşünceleri.
Dün hiç yaşanmamıştı.Yarının ne getireceği meçhuldü.Bugün ise,alevlerin yarattığı aydınlığın dışında,geceyle karanlığa kavuşuyordu.
En çok hırpalanıp acı çekenler,hiç şüphesiz çocuklar oldu.Hepimizin çocuklarıydı onlar.Depremi yaşayanlar kadar olmasa da bütün çocuklarımızın yüreği sızladı.Kimi kumbarasında biriktirdiği harçlığını verdi,kimi sattığı simitlerin o günkü hasılatını…Kimisi de oyuncaklarını satarak katıldı bu kervana.
Uzattılar minik ellerini deprem çocuklarına. ”Sizleri unutmadık.” dediler. ”Acılarınızı bizler de yüreklerimizde duyduk.”



ÜLKÜ DUYSAK
Bilim ve Aklın Aydınlığında Eğitim
Ağustos 2001,Sayı:18